De volgende wandeling werd
destijds als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 25/4/2010 – 59254 Ghyvelde
(Frankrijk), 8ste Rando Watergang, 7-12-17-22-27 km. Randonneurs van
de Polders. Start: Salle des Fêtes. Unieke wandeltocht in de Franse Westhoek
tussen zee en polders, door Ghyvelde, Bray-Dunes en Zuydcoote (natuurreservaat,
privaat domein, vijvers). 60-70% natuurparcours. Vanaf 22 km zicht op zee.
Gratis versnapering.’ Na afloop schreven we nog laat op de avond het hierna
weergegeven verhaal, omstreeks 21:10 uur.
“Na de ietwat teleurstellende
wandeling van gisteren, trokken we deze ochtend vroeg naar het verre Ghyvelde
in Noord-Frankrijk, om daar deel te nemen aan de 8ste Rando
Watergang. Deze wandeling werd georganiseerd door de Randonneurs van de
Polders. De plaats van afspraak was gesitueerd in de Salle des Fêtes te
Ghyvelde zelf. Bij onze aankomst aldaar, werden we door leden van de club een
parkeerplaats toegewezen. Even later konden we terecht in de ruime startzaal om
er te voldoen aan de inschrijving. We werden verrast met een kleine attentie,
met name een pakje chips en een 50cl fles Pepsi. Alvast een leuk begin van de
dag. Er was ruim voldoende informatie aanwezig met betrekking tot de diverse
wandeltrajecten, alsmede een vergroot overzichtsplan van de totale omloop. Zo
kregen we een voorsmaakje van wat ons te wachten stond. We konden kiezen uit de
volgende afstanden: 7, 12, 17, 22 of 27 km. Wij opteerden voor de langste
afstand met een werkelijke lengte van 26,1 km. Onderweg zouden we ons kunnen
bevoorraden op een viertal controleposten. Na de plaatselijke koffie en een
hapje konden we op weg. Voorzien van short en T-shirt hoopten we er een zonnige
dag van te maken. Jammer genoeg zou het net op dat punt een beetje tegenvallen.
Maar daarvoor kunnen we uiteraard de organisatie niet verantwoordelijk stellen.
Het eerste gedeelte van de
wandeling, zou het langste van de dag worden, met name een wandelafstand van
8,2 km. Bij het verlaten van de Salle des Fêtes, dienden we een eerste maal
naar rechts te gaan. Even het hoekje om en we kwamen terecht op de Rue
Nationale welke door de gemeente loopt. Hier raakten we de deelnemers aan de 7
en 17 km kwijt, aangezien deze een andere richting namen. Wijzelf gingen samen
met de wandelaars van de 22 km naar rechts om de Rue Nationale te volgen tot
buiten de bebouwde kom van het dorp. We bereikten zo het Hameau du Lac (Commune
de Moëres). Juist voorbij de grens van de gemeente sloegen we een links gelegen
veldweg in, welke evenwijdig liep aan de autosnelweg E40. We betraden op die
manier de Site naturel protégé Dune Fossile. Een smalle wegel leidde ons tussen
doornstruiken, langs tunnels gegraven door konijnen en met links van ons een zicht
op een prachtig natuurgebied, waar enkele paarden kuierden. De eerste
zandduinen waren in de verte reeds te onderscheiden en het geheel deed wat
denken aan de Camargue. Wat verderop ging het over een stuk privéterrein,
waarvoor vanzelfsprekend een bedanking vanwege de club. Het smalle wegeltje
maakte plaats voor een verhard pad en wat verder een landelijke weg.
Hier scheidden zich de wandelaars
van de 22 km naar links af, terwijl wijzelf rechts aanhielden. Een infobord Le
pâturage et la dune fossile de Ghyvelde, gaf wat nadere uitleg over dit unieke
natuurgebied. Het lijkt logisch dat we daar dan ook het Circuit de la Dune
Fossile volgden, netjes aangeduid door bordjes langsheen het pad. Dit pad
volgend bereikten we nadien de grens met Adinkerke (De Panne), zodat we heel
even terug op Belgische bodem vertoefden, echter niet voor lang. De fietsroute
van 51 km (Cobergherroute) deed ons uitkomen ter hoogte van een gedenkteken
voor de Frans-Belgische vriendschap, waar het haaks linksaf ging, terug het natuurgebied
in. Hier volgden we een gedeelte van de Tour de la dune fossile de Cabourg. We
kregen opnieuw een smal pad te verwerken, dat ditmaal in tegenovergestelde
richting verliep en dus meteen richting Ghyvelde. Links van ons konden we tal
van duinen onderscheiden. Een stukje duinenbos vormde de overgang tussen deze
natuurzone en de bebouwde kom van Ghyvelde die we wat verderop bereikten. De
lange afstandsfietsroute LF51 (Antwerpen - Noordzee) fungeerde als gids, tot we
de kerk van Ghyvelde bereikten. Hier namen we even de tijd om het plein te
bekijken en ons nadien te begeven naar de startzaal, waar we een eerste maal
konden pauzeren.
De eerste grote lus was
afgehandeld en waren we toch wel onder de indruk van de schoonheid van dit
gebied, maar vooral van de stilte en de rust die we onderweg hadden
aangetroffen. Terug op weg, volgden we ditmaal naar links, waar we ons al vlug
opnieuw bevonden op het Circuit Cobergher. Een splitsing deed de 7 km
wandelaars een andere richting uitgaan, waarna wijzelf rechtdoor aanhielden, om
op die manier opnieuw de Rue Nationale te bereiken. We volgden ditmaal het
verloop van deze weg, in de richting van Bray-Dunes. Op die manier verlieten we
opnieuw de bebouwde kom en volgden de Rue Nationale tot aan de grens met deze gemeente.
Ter hoogte gekomen van de brug over het Canal de Furnes, zagen we aan de
overzijde van de brug de grens van Bray-Dunes. We staken de brug over, doch
sloegen onmiddellijk een links gelegen veldweg in, welke evenwijdig liep met
het kanaal. Al vrij vlug ging het pad over in een wegel en zodoende bevonden we
ons terug in de vrije natuur en tussen de vegetatie. Wat verderop ging het
onder de brug door en meteen nadien naar rechts, in de richting van Bray-Dunes.
Spoedig bemerkten we de eerste campings langsheen de weg. Uiteindelijk
bereikten we de Site naturel protégé Dune Marchand, waar we de oude
spoorwegbedding aantroffen van de voormalige Ligne de Dunkerque - Bray-Dunes.
Via een hekje kregen we toegang
tot dit gebied en meteen scheidden zich de 12 km wandelaars af naar links, de
rest ging rechts zijn eigen weg. We volgden nu een kronkelende wegel, welke min
of meer evenwijdig liep met de oude spoorlijn. We kregen wat duinenbos te
verwerken, waarna we wat later terecht kwamen in het duinengebied zelf. Hoge
zandheuvels en kronkelende zandpaden vormden nu het voornaamste bestanddeel van
het traject. De eerste bunkers van de vroegere Atlantikwal kwamen in zicht en
zo werden we even geconfronteerd met het verleden van deze streek. Het
gemakkelijkste deel van de wandeling lag blijkbaar achter ons, aangezien vanaf
nu klimmen en dalen op het programma stond. De ene duin na de andere werd
overschreden en dat gaf uiteraard aanleiding tot vaak unieke zichten over deze
kleurrijke zone. Vanaf elke duinentop zag het gebied er anders uit. Af en toe
liet de zon zich even zien en dat maakte alles nog unieker om naar te kijken.
Na nog tal van duinen te hebben overschreden, bereikten we wat later opnieuw de
openbare weg en bevonden we ons in Bray-Dunes-Plage. Het bekende oranje bordje
controle deed ons even verder halt houden ter hoogte van Les Dunes, Camp de
Loisirs. Op deze camping konden we na 13,4 km, alweer even op adem komen en een
appeltje voor de dorst nuttigen.
Dat het heeft gesmaakt hoeft hier
wel niet vermeld te worden. Hier kregen we vanwege de inrichters een plannetje
toegestopt van het later te volgen traject door La Dune Marchand, aangezien
vaak de bepijling in dit gebied het voorwerp uitmaakt van diefstal of
vandalisme. Alleszins attent vanwege de inrichters. Maar goed, het was alweer
tijd om op pad te gaan. We verlieten de camping en sloegen meteen rechtsaf, om
de openbare weg te volgen naar de zeedijk van Bray-Dunes-Plage. Een paar
stappen verder bereikten we de zeedijk en kregen zicht op de Noordzee. Het aantal
badgasten op het strand was eerder beperkt, omwille van de wind en de
afwezigheid van de zon. Enkele moedigen zaten op het strand, vaak voorzien van
warme kledij. We volgden de zeedijk naar links en kregen hier de aanduidingen
van de GRE9 (Dunkerque - Belgique). De zeedijk volgend, bereikten we wat
verderop het einde ervan en kregen daar zicht op het ernaast gelegen
duinengebied. Hier verkregen we info inzake Operatie Dynamo welke zich hier had
afgespeeld tijdens WO II, met name de evacuatie van het Britse Expeditiekorps,
samen met Franse en Belgische militairen. Dit epos is bekend, aangezien vanuit
Engeland, alles wat maar bleef drijven, richting Franse kust koos, om destijds
de soldaten te evacueren. De meesten zouden later terug hun opwachting maken aan
de Normandische kust in 1944.
Het einde van de zeedijk,
betekende ook het begin van de Site naturel protégé Dune Marchand. Een
toegangspoortje wat verderop, liet ons kennis maken met dit gebied, waar het
Circuit de la dune Marchand de leidraad vormde. Tevens konden we zien dat de GR
Littoral min of meer hetzelfde traject volgde. We kregen dus opnieuw enkele
stoere duinenheuvels voor de voeten geschoven en de zandpaden kronkelden zich
er tussendoor, met natuurlijk na elke kronkel een ander zicht over dit
prachtige natuurgebied. We hebben het ons geen seconde beklaagd, deze streek te
hebben uitgekozen voor de wandeling van vandaag. De Sentier des Pannes, zoals
duinen er vaak uitzien, leidde ons vervolgens opnieuw langsheen enkele bunkers
welke af en toe in dit gebied verscholen stonden opgesteld. Vaak kon je hen pas
op het laatste moment opmerken, omwille van de dikke vegetatie er omheen. Eén
ervan was zelfs voorzien van een uitkijkplatform ten behoeve van de wandelaars.
Een erachter liggend stukje duinenbos deed ons vervolgens opnieuw uitkomen ter
hoogte van de oude spoorwegbedding. Ditmaal staken we de sporen niet over, doch
volgden naar rechts het traject van deze voormalige lijn, in de richting van
het dorpje Zuydcoote. Na een tijdje de spoorlijn te hebben gevolgd, bereikten
we de eerste huizen van Zuydcoote, om korte tijd later aan te komen aan de
Espace Robert Merle. In dit complex, annex sporthal, konden we terecht voor een
volgende pauze, die natuurlijk welkom was.
Op onze teller stonden ondertussen
17,9 km aangegeven. De benen begonnen het klimwerk te voelen. Na onze rustpauze
in Zuydcoote, dienden we alvorens de terugweg aan te vangen, nog een
plaatselijke lus te wandelen. Het ging dus na onze eerste halte linksaf, om
onmiddellijk opnieuw in een duinenbosje te verzeilen. Een verhard paadje ging
op en neer en bracht ons opnieuw tot aan het Noordzeestrand. In plaats van
rechtdoor de zee in te stappen, sloegen we een links gelegen zandpad in, het
zogenaamde Circuit des Dunes. We kregen blijkbaar een volgende dosis
duinenklimmen, zij het ditmaal van korte duur. Van achter de duinen kwam het
Hôpital Maritime te voorschijn, dat we voor een groot deel zouden omtrekken.
Tal van asfaltpaden leidden ons hier doorheen het duinengebied en dat was
gemakkelijker stappen dan over de zandpaden. Even verderop dienden we de
regenjassen aan te trekken, aangezien de lucht er dreigend begon uit te zien en
de eerste regendruppels zich lieten voelen. De wind begon ook onaangenaam aan
te voelen en het werd bij momenten frisjes. Eens door de duinen, volgde een
stukje duinenbos en kwamen we terecht op een open weide. De bordjes Heen
verplichtten ons naar rechts te gaan, om even verder opnieuw ons te laten
proeven van duinenheuvels, paden en wegels.
Blijkbaar kregen we hier alweer
een ander parcours te verwerken, aangezien we vanaf nu ontelbare trappen op ons
pad kregen te verwerken. Trapjes op, trapjes af, trapjes op, .... We waren niet
bij machte ze te tellen, maar het waren er voldoende om ze nadien nog een
tijdje na te voelen. Via een stukje Bois mort bereikten we nadien terug de
weide, om daar de borden Retour te volgen. We bereikten opnieuw de oude
spoorbedding, staken deze over en gingen aan de andere kant de Site naturel
protégé Dune Dewulf binnen. Jullie kunnen het al min of meer raden, we kregen
er alweer enkele te verwerken, heuse zandduinen, de ene al wat hoger dan de
andere. Stilaan ging het verloop van de zandpaden de hoogte in, tot we
uiteindelijk enkele oude bunkers bereikten en voor ons een afdaling aantroffen om
U tegen te zeggen. De Hoge Blekker kon er de vergelijking mee doorstaan. Het
leuke van een klim is nadien de afdaling en hier kon ondergetekende zich eens
uitleven en in sneltreinvaart door het zand naar beneden duiken. Het gevoel
heeft deugd gedaan dat is een feit. Aan de voet van deze duin bevonden we ons
terug aan de Espace Robert Merle voor onze laatste halte van de dag. We hadden
reeds 22,2 km geklommen, afgedaald, zand gesmaakt, zeelucht gesnoven, het was
welletjes geweest. Nog een laatste rustpauze en we konden langzaam de terugweg
aanvatten.
Aan alles komt een einde, ook aan
een pracht van een wandeling. We trokken dus opnieuw op weg, om het laatste
stukje af te werken. Via het Circuit Cobergher verlieten we Zuydcoote en
wandelden de bebouwde kom uit. We bereikten opnieuw de brug over het Canal de
Furnes en meteen de grens van Zuydcoote. We staken de brug over, alsook de
erachter liggende drukke weg en volgden nadien een landelijke weg, richting
Ghyvelde. Na een eindje deze baan te hebben gevolgd, ging het linksaf een
veldweg in en meteen kregen we het laatste stukje natuur van de dag te zien, de
Site naturel protégé Dune Fossile. Ditmaal volgden we enkele gemakkelijk
lopende paden, welke ons tussen de laatste bunkers van de dag leidden. In de verte
kregen we reeds de kerktoren van Ghyvelde in zicht en weinige kilometers later,
bereikten we de eindstreep, moe maar voldaan. We namen nog even de tijd om in
de startzaal iets te drinken en konden er de uitreiking van de prijzen
bijwonen. We kregen een tevreden voorzitter aan het woord, die zich tot de
wandelaars richtte in het Nederlands, wat op algemeen gejuich werd onthaald.
Dat de man bekende Nederlandse
lessen te volgen, werd op handgeklap onthaald. We noteerden voor vandaag 1103
deelnemers en dat is een mooi aantal. Tot slot kunnen we in onze beoordeling
kort zijn: zeer ruime controleplaatsen, voldoende en onderhouden sanitair, tot
in de puntjes uitgepijld parcours, behulpzame en vriendelijke medewerkers,
attenties bij het begin en einde van de wandeling en ‘un bon retour’ tot slot,
ja dan weet je het wel als wandelaar. Voor de tocht van vandaag was niets aan
het toeval overgelaten en eigenlijk kunnen we dat alleen maar toejuichen. We
kijken alvast uit naar een volgende tocht richting Noord-Frankrijk. Met
oprechte dank aan de Randonneurs van de polders voor een aangename en fijne
zondag...een goede reclame gaat van mond tot mond, we zullen het zeker niet
nalaten.”
Afsluiten doen we zoals steeds
met een blik in de wandelboekjes, teneinde te vernemen welke eerste indrukken
daarin werden nagelaten. ‘K: Schitterend parcours met veel duinen en zicht op
zee. Natuurgebieden in Ghyvelde, Bray-Dunes en Zuydcoote (Fr.) Beetje betrokken
lucht. Heel wat genoten. Bunkers. Nieuwe sandalen ingelopen. J: Enig mooie en
rustige tocht door Frans-Vlaanderen. De polders, de talrijke duinen en
onbekende plekjes: Ghyvelde, Bray-Dunes en Zuydcoote.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten