079: Watermael-Boitsfort, Zaterdag 09 mei 2009, 21 km. (1475,934 km.)

Deze georganiseerde tocht werd voordien in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 09/05/2009, 1170 Watermael-Boitsfort (Brussel), 36^ste Wandeltocht van de Brusselse Politie, 7-12-20-30-42-50 km. Police de Bruxelles – Section Marche. Départ: Athénée Royal. Omloop doorheen het Zoniënwoud, langs bos- en veldwegen, parken en overgebleven groen van het zuiden van Brussel.’ Na afloop werd door wandelmaatje het hierna weergegeven relaas geschreven, op zaterdag 09 mei 2009, omstreeks 18:24 uur.

“Watermael-Boitsfort was vandaag onze bestemming. Een georganiseerde wandeltocht van de Brusselse Politie. Dat de randgemeenten rond Brussel nog zoveel groen te bieden hebben, is zeer opmerkelijk. Het was een verrassende tocht, die ons echter niet verveelde en ook al lag het Zoniënwoud niet op ons 20 km parcours, toch kijken we er tevreden op terug. We gingen van start in het Athénée Royal in bovenvernoemde gemeente. De afstanden waren 5-7-12-20-30-42-50 km.  Wij stapten de werkelijke afstand van 21 km in 4 u 17 min. Meteen kwamen we aan in het Reigerbospark, waar ook de GR512 doorloopt. Zo gingen we richting Oudergem, die ons door de Woluwevallei leidde. Hier volgden we een tijdje een oude spoorwegbedding, die mooi opgewaardeerd is, met groene hoekjes en zitbankjes uit de Belle Epoque tijd. Opmerkelijk was het monument, dat hier staat en gemaakt is uit de oude rails. Na een goeie 4,5 km vonden we de eerste rustplaats in het Sint Lutgardis college te Oudergem. Goed ingericht en verzorgd met een vriendelijke bediening.

Onze weg werd vervolgd richting Sint Pieters-Woluwe. Links van ons bevond zich Hertoginnedal, hier komen de ministers samen, wanneer ze zich moeten buigen over zaken die ons land betreffen. Na een steile klim over kasseitjes, bereikten we de Priorijdreef met de Sint Annakruisweg. Veel valt hier niet meer van te bekijken, maar plots bevonden we ons aan het vijvercomplex Hertoginnedal-Mellaert-Parméntier. De hele vijver lag echter droog wegens werken, maar toch gaf het een verrassend effect. Via de Mellaertsvijver kwamen we opnieuw op de spoorwegwandeling terecht. Een groene long, waarvan niets laat vermoeden, dat men door een stadscentrum trekt. Langsheen het Stade Fallon wandelden we over de wegen van Sint Lambrechts-Woluwe. Hier hadden we een tweede stop in Ecole Parc Malou. Nadat de inwendige mens versterkt was passeerden we de Kapel van Lenneke Mare. Nieuwsgierig als wij kunnen zijn, liepen we er even binnen. Meteen werden we vergast op de nodige info door de 'koster' van dienst, die ons de geschiedenis van deze devote vrouw vertelde. Hoe zij ‘neen’ zei tegen een man, die haar zijn liefde verklaarde en omdat ze hem afwees, beschuldigd werd van diefstal en de marteldood stierf. Toen de leperd naderhand zijn leugen opbiechtte, werd zij als Martelares in ere hersteld en bouwde men deze kapel voor haar.

De man had ons nog wel een paar uurtjes kunnen bezig houden, maar onze weg moest vervolgd worden. Na een eindje stappen, bevonden we ons in het historisch en natuurlijk erfgoed Hof Ter Musschen. De windmolen die sterk afsteekt tegen de appartementsblokken, die men in de verte ziet, is nog goed behouden. Hij dateert uit 1767 en werd overgeplaatst van uit Doornik, teneinde geen vroege dood te sterven. We hadden een mooie lus gewandeld, want we kwamen aan in Ecole Parc Malou. Rust roest is een wijs spreekwoord, dus zetten we er meteen weer de mars in, om de oude watermolen te passeren. De molen van Lindekemale dateert uit 1129. Hij bezet de stroomafwaartse samenloop van de Woluwerivier en de Linkebeek. Het restaurant dat er nu aanpaalt, was omstreeks 1900 een melkerij. Alles werd gerestaureerd in 1994. Een nostalgisch hoekje, waar menig wandelaar zijn cameraatje in de aanslag hield. Even verder verwelkomde een brullende leeuw ons aan het Maloupark. Een groene parel, die men er niet verwacht. Wat ook uitzonderlijk is, zijn de houten fiets- en wandelbruggen, die over de drukke wegen lopen. Hoog boven het verkeer wandelt men over de drukke Tervurenlaan. Langs vijvers tussen het gegaggel van de eenden, over sprookjesachtige bruggetjes en zonovergoten paadjes, kwamen we op de Woluwevallei uit.

Slechts af en toe moesten we een baan oversteken, maar de hele wandeling verliep door de parken, die men daar nog rijk is. Oudergem lag weer binnen ons bereik en het college slokte ons nog even binnen, om de laatste controlestempel te krijgen. De laatste kilometers gingen door dreven met ronkende namen als Herman Debroux, om er maar eentje te noemen. De GR bleef ons genoegzaam volgen. Tot slot dwarsten we het Ten Reukenpark, dat parallel loopt met de grote weg. Hier ook groen en rust met een kunstwerkje, dat Venus moet uitbeelden. Maar zoals u zal vermoeden, vond ook de mannelijke helft van ons duo zijn gading onderweg. De Leybeekvijvers lagen als laatste op ons parcours, nadat we deze achter ons lieten ging het richting ... waar we vertrokken waren.”

Teneinde dit wandelverhaal stilaan af te ronden, werpen we nog even een blik in de wandelboekjes, waarin kort na afloop van deze tocht, enkele eerste indrukken werden weergegeven: ‘K: Oudergem, Sint Pieters Woluwe, Sint Lambrechts Woluwe. Verrassend groene wandeling. Oude spoorwegbedding en parken. J: Tocht door Watermaal Bosvoorde, Oudergem, Sint Pieters Woluwe en Sint Lambrechts Woluwe. Veel mooie parken en vijvers onderweg.’