568: Beringen, Zaterdag 06 augustus 2022, 16,3 km. (11.108,291 km.)

“Een zonnige dag, ideaal voor een paar wandelingen. We kozen dan ook Beringen, om er enkele korte wandelingen te maken in de omgeving van de mijnterril. Vooraf konden we dan ook reeds online de nodige info bekomen. Na vooraf de verplaatsing te hebben gemaakt via Cambio, konden we terecht op de ruime parking op het Sporenpark. Na een hapje en het aantrekken van het gepaste schoeisel, konden we omstreeks 10:45 uur een eerste wandeling aanvangen van 6,5 km, de Rode route, aangeduid door middel van rode driehoekjes. Op de website van visitBeringen, lazen we dan ook het volgende: ‘De rode route is een wandeling voor de echte natuurliefhebber. Je wandelt  over de grote terril van Beringen en ontdekt de bossen onderaan de berg. Wie een extra stukje klimt kan halverwege de route een korte omweg maken naar de top van de mijnterril. Hier word je getrakteerd op een prachtig uitzicht op de hele mijncité en kijk je mijlenver in het rond. Voor deze wandeling kan je vertrekken aan het duik- en snorkelcentrum TODI of aan de startplaats aan de grote terril. Deze langere rode route leidt je naar de top van de 135 meter hoge terril van Beringen.’

Toen we na het afsluiten van deze eerste wandeling, opnieuw het startpunt bereikten, namen we om 13:20 uur even de tijd een cola te nuttigen in de horecazaak ter plaatse. Na een korte wandel- en drankpauze, waren we klaar voor een tweede tocht, ditmaal in de ruimere omgeving van de mijnterril. We kozen dan ook de Gele route, aangegeven door middel van gele zeshoekjes en met een afstand van 6,3 km. We begonnen deze tocht even vóór de klok van 14:00 uur. Opnieuw verwijzen we even naar de info online: ‘De gele route volgt het historische Kolenspoor van aan de mijngebouwen tot aan de Kolenhaven aan het Albertkanaal. Onderweg staan verschillende infoborden met oude foto's die je een nostalgische terugblik geven over het leven en werk op en langs het kolenspoor. Deze grotendeels verharde gele route is volledig toegankelijk voor rolstoelgebruikers.’ Een bijzonder interssante tocht, die ons iets meer leerde over vooral het verleden van de mijn en de levensomstandigheden van de mijnwerkers. Na een korte pauze bij het einde van deze wandeling, opteerden we nog voor een derde, eerder korte wandeling, met name de Groene route.

Nogmaals de info welke online beschikbaar is betreffende deze tocht: ‘De groene route loopt via een pittige klim tot aan de top van de mijnterril. Hier krijg je een prachtig uitzicht over de volledige mijnsite.  Bij helder weer kan je de terrils en schachtblokken van de verderop gelegen mijnen van Heusden, Winterslag, Waterschei en Eisden zien. In het oosten kijk je uit over de groene Vallei van de Zwarte Beek en de uitgestrekte bossen in deze regio. De groene route is een kindvriendelijke, korte maar pittige wandeling van 3,5 km. Je ontdekt het rijke mijnverleden van de site van BeMine van dichtbij’. Al bij al een geslaagde, maar vooral zonnige wandeldag.”

063: Gentbrugge, Zondag 15 maart 2009, 22,9 km. (1146,97 km.)

Een wandeltocht, welke voorheen in de wandelgids Marching, editie 2009, als volgt werd aangeprezen: ‘Zondag – Dimanche 15/03/2009 – 9050 Gentbrugge (Oost-Vl.), Floratochten – Provinciale Sport Voor Allen Wandeldag Oost-Vlaanderen, 6-12-21-30-42 km. Florastappers Gent VZW. Start: Dienstencentrum. Natuurwandeling langs de mooiste plekjes van Gentbrugge en Destelbergen.’ Na afloop werd door de vrouw des huizes, het hierna weergegeven relaas geschreven, op zondag 15 maart 2009 omstreeks 16:23 uur.

“Een uitzonderlijk mooie dag viel ons vandaag te beurt. Hij stond ook in de belangstelling, want het was vandaag Provinciale Sport Voor allen Wandeldag. Deze ondernamen we samen met de Florastappers uit Gent. We namen aanvang in het dienstencentrum van Gentbrugge. Voor mij betekent deze gemeente ook wel iets, namelijk mijn betovergrootvader langs grootmoederzijde, van vaderskant werd hier geboren. Het voelde een beetje raar aan, op deze grond te wandelen, met de vraag in gedachten, dat hij hier misschien meer dan 100 jaar geleden ook stapte. Wij kozen voor de 23 km, die ons alle hoekjes en kantjes, betonbaantjes en bospaadjes liet ontdekken. In het gemeentepark stond ooit een kasteeltje, nu rest enkel de toren nog. Vergane glorie in deze prachtige streek. Hier wordt binnenkort een vredesbos geplant en de eerste boom staat er al. Het staat in het teken van Hiroshima-Nagasaki, waar ooit de eerste atoombommen vielen.

Langs de jaagpaden van de Schelde, omzoomd met broeken en meersen, waar de fauna en flora welig begint te tieren, gingen we richting Heusden. Een kleine gemeente, alwaar we controle en rust vonden in de plaatselijke schoollokalen. Prima verzorgd en met goede bediening. Na de rust maakten we een lus van 6,40 km, door Heusden in de richting van het Malter familiepark, om via de surfclub door het bos, gelegen langs de R4 weer in dezelfde rustpost uit te komen. Via de Scheldedijken wandelden we daarna naar de Gentbruggekouter, om dan naar onze laatste rustpost toe te gaan. De schoolrefter deed hier goede zaken, terwijl buiten de zon nog meer haar best deed. Ik als vrouwelijke helft van ons duo had zeker niet te klagen. Op het laatste stuk ontstak de wind in een ferme bries, maar dat kon ons niet deren. Zo wandelden we de laatste meters af, onder het viaduct van de E17 door, om weer netjes binnen te komen. Om iets over 14 uur had men net de kaap van de 2000 wandelaars bereikt, maar terwijl wij vertrokken, kwam er nog een hele bende de gelederen vervoegen. Morgen hebben wij een vrije dag, dus wordt het stappen? Dat is voor een volgende reportage.”

Tot slot van dit relaas, nog een korte kijk op de wandelboekjes, waarin de volgende bevindingen werden neergeschreven: ‘K: Gentbrugge, Heusden, Scheldedijken, paadjes, meersen. Leuke wandeling. Stralende lentedag; J: Zonnig lenteweer!! Door de Gentbrugse meersen en langs de Scheldetragel naar Heusden. Nadien via de Gentbruggekouter terug naar start.’