224: Erezée, Zondag 06 maart 2011, 17 km. (4511,986 km.)

Een wandeltocht, beschreven in de Dagstappergids, uitgegeven door Lannoo en wel bepaald het eerste deel, ‘Het Hart van de Ardennen’. We volgden het traject van deze wandeltocht op zondag, doch omwille van het late uur van thuiskomst, werd het verslag ter zake pas geschreven op maandag, 07 maart 2011, omstreeks 11:18 uur.

“Gezien we het voorbije weekend op bezoek waren in de Ardennen, waagden we ons gisteren aan een wandeling in de streek van de Aisne, een bijrivier van de Ourthe. Het betrof een wandeling uit de Dagstappergids, deel 1, Het Hart van de Ardennen. De wandeling had een lengte van 17 km en ging van start ter hoogte van de kerk in Erezée. Omstreeks negen uur waren we dan ook present op de Place du Capitaine Garnir, ter hoogte van de plaatselijke kerk. De zon was reeds aanwezig, doch de temperatuur situeerde zich rond het vriespunt en er stond een schrale wind. Op het pleintje voor de kerk zagen we vooreerst de prachtige toren van het kerkgebouw en konden we de kiosk en het monument voor de plaatselijke oorlogsslachtoffers even van naderbij bekijken. We keerden vervolgens de kerk de rug toe en wandelden het dorp uit via de Rue des Combattants. We hielden vooreerst nog even een kleine tussenstop ter hoogte van de sparwinkel, teneinde wat mondvoorraad en drank aan te schaffen. Nadien wandelden we het dorp uit en volgden enkele aanwijzingen van lokale wandeltrajecten, alsook de rood-witte tekens van de GR 57.

Een eerste kapelletje werd bemerkt, er zouden er gedurende de rest van de wandeling nog veel volgen. Even verderop, in de Avenue des Nations Unies, dienden we even voorbij het huis met nummer 13, een links gelegen landelijke weg op te gaan. We wisten meteen hoe laat het was, aangezien het hier fors de hoogte inging. Het zou zeer zeker niet de laatste beklimming van de dag worden. Naarmate we aan hoogte wonnen, kregen we achterom natuurlijk al mooie vergezichten over de Ardense hoogten. We wandelden verder in de richting van een zendmast, alwaar het nadien rechtsaf ging, het bos in. We bleven in het bos verder klimmen, tot we het bos even verder verlieten en terecht kwamen in open veld. De veldweg leidde ons verder tot aan een groot damhertenkamp. Na even de dieren op de gevoelige plaat te hebben vastgelegd, bogen we haaks rechtsaf en wandelden tussen enkele hagen in de richting van het gehucht Oster. Af en toe bemerkten we hier enkele bevroren waterplassen en bovendien voelde de ondergrond hard aan als beton. We bereikten een asfaltweg die we links verder volgden, tot aan het huis met nummer 9, alwaar we naar links opnieuw de openbare weg verlieten.

Hier konden we enkele fraaie voormalige hoeves bekijken en uiteraard de prachtige, in de zon blakende vergezichten. Wat verderop troffen we een bank aan, een ideaal moment om even te verpozen en vooral te genieten van het uitzicht. Hier voelde het zonnetje zalig aan. Ter hoogte van de bank trouwens, sloegen we een links gelegen bosweg in en verdwenen we tussen de hoge beuken en eiken. Het parcours veranderde enigszins, aangezien we nu begonnen aan een vrij steile en lange afdaling over een rotsige ondergrond. Na een vrij lang stuk afdaling bereikten we een open plek en hier konden we in de verte het dorp Fanzel bemerken. Het ging echter scherp linksaf en zo daalden we geleidelijk verder af naar de lager gelegen Aisne, welke we korte tijd later bereikten ter hoogte van een kleine brug. Op die manier kwamen we aan op de Place de repos in Eveux, waar zelfs was voorzien in enkele picknicktafels tussen enorme blokken puddingsteen. Hier, op deze rustige plaats, voorzien van het geluid van de Aisne, namen we even de tijd om de inwendige mens te voorzien van een vers gebakken Ardense ontbijtkoek. Het zonlicht speelde tussen de bomen en trachtte het wateroppervlak te bereiken, wat een verblindend spektakel tot gevolg had.

Na een korte onderbreking, staken we de nabijgelegen weg over en begonnen aan een lange beklimming, om op die manier terug uit de vallei weg te komen. Langs een mooi metalen kruisje, ging het vervolgens rechtdoor de Rue des Jardins in, waar we langsheen enkele prachtige panden wandelden, opgetrokken in vakwerkbouw. Na een stukje asfalt, ging de weg over in een onverharde weg. We hadden alweer een heuse klim voor de boeg. Naarmate we ook ditmaal aan hoogte wonnen, kregen we achterop een uniek zicht op de vallei van de Aisne. Eenmaal de laatste huizen voorbij, ging het traject opnieuw in de richting van een bos. Vooreerst kregen we nog enkele weilanden te zien, doch verdwenen even later terug in een sparrenbos. Opvallend hier waren de duidelijke markeringen van de GR 57. Vaak konden we tekens aantreffen van meer dan 30 cm lengte, alsof je hier nog kon verkeerd wandelen. Af en toe ging het stevig de hoogte in, met als gevolg dat ons wandeltempo even sterk afnam. Gelukkig kregen we stilaan het hoogste punt van het wandeltraject in zicht en zo werkten we ons uiteindelijk toch naar de top van de heuvelrug.

Boven gekomen, kregen we andermaal een prachtig zicht over de omgeving, ditmaal aan de andere kant van de vallei. Hier hadden we het geluk om alweer een zitbank aan te treffen en die nodigde uit om even te verpozen, onderwijl konden we kijken naar enkele joggers welke de dwarsgelegen weg benutten. Op dit hoogste punt, volgden we nu naar links een variante van de GR 57 (la variante des dolmens), alsook een plaatselijke route, het Circuit des pierres de légende. Tijdens onze wandeling vorige week, hadden we reeds een gedeelte van dit traject gevolgd in de omgeving van Wéris. Aangezien we nu min of meer over de heuvelrug wandelden, was het parcours zo goed als het maar kon enigszins vlak. Op die manier konden we genieten van deze heerlijke boszone. Even verderop bereikten we een zeshoekig bordje Borne géodésique – 395 m). Blijkens info dienen dergelijke geodetische signalen of punten, voor het in kaart brengen van de omgeving. Onze gps gaf echter als hoogte 392 m aan, wat we aanzien als een aanvaardbare afwijking. We vervolgden nadien onze weg via de brede bosweg. Ter hoogte van een wandelboom, dienden we rechts aan te houden.

Het ging nu fors dalend richting dorp Pas-Bayard. We bereikten dan ook korte tijd later de dorpskom ter hoogte van een grote kapel, welke jammer genoeg was gesloten. We zouden het eigenlijke dorp niet te zien krijgen, aangezien we onmiddellijk linksaf dienden te gaan en op die manier opnieuw het dorp verlieten, via een licht hellende landelijke weg. We bemerkten opnieuw een baken langs de weg Le Pas-Bayard – 310 m. Een tijdje verliep het wandeltraject nu over een asfaltweg, in de richting van Oppagne. We staken een kruispunt over, om via de Derrière les Courtils te wandelen in de richting van het kerkhof van Oppagne. Daar besloten we op een zitbankje, voorzien van veel zonlicht, een tweede pauze te nemen. We hadden nog een ontbijtkoek in de rugzak en het leek ons het juiste moment, die met smaak naar binnen te werken. Onderwijl konden we ons opnieuw tegoed doen aan de mooie vergezichten over de omgeving. Even later trokken we opnieuw op weg, richting Oppagne.

Juist voor de dorpskom echter, ging het alweer linksaf en kregen we het eigenlijke dorp niet te zien. Na een korte klim, bereikten we opnieuw het hoogste punt van de omgeving en begonnen dan aan een afdaling, langsheen een kronkelende weg. Nadien openbaarde zich een lange rechte asfaltweg, richting Soy. Dit bijna 2 km lange stuk, leidde ons langsheen weilanden en over een klein beekje. Uiteindelijk bereikten we geruime tijd later het kerkhof van Soy, even buiten de dorpskom, alwaar we een links gelegen veldweg dienden te nemen. We kwamen langsheen een verdeelpost van de hoogspanningsleiding en trokken verder via een karrenspoor. Volgens onze wandelgids zouden we even verder een paadje aantreffen naar rechts, wat ons zou brengen tot aan de kasteelhoeve van Fisenne, die we reeds hogerop konden bemerken. Tot onze verrassing hield het pad plots op te bestaan en werden we geconfronteerd met een afgesloten weide met prikkeldraad. Er zat niets anders op dan via deze weide onze weg verder te zetten. Uiteindelijk vonden we even verder toch rechts een aansluiting naar de hoger gelegen weg Erezée – Hotton.

Het ging linksaf, naar de kasteelhoeve en de er tegenover gesitueerde Saint-Remikapel, helaas ook alweer afgesloten. We trokken door dit enigszins vervallen gehucht, in de richting van de lager gelegen weg Erezée – Barvaux. We volgden dan deze nogal drukke weg, naar een rotonde. Hier bevindt zich het station van de TTA, de Toeristische Trein van het Aisnedal. We bestegen een van de aldaar geplaatste rijtuigen, doch na eindeloos wachten, dienden we toch te voet verder te gaan. We staken bijgevolg de Aisne over en begonnen aan de laatste beklimming van de dag, opnieuw de Rue des Combattants in, naar het hoger gelegen Erezée. Na een tijdje klimmen bereikten we de plaatselijke brandweerkazerne en tevens een Y-splitsing. Hier dienden we de steile Rue des Chasseurs Ardennais te nemen en die bracht ons uiteindelijk tot aan de kerk van Erezée. Een laatste beklimming die toch wel energie kostte. Moe maar voldaan bereikten we opnieuw het plein ter hoogte van de kerk en konden we alweer terugblikken op een toch wel bijzondere wandeling.”

We sluiten af met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, waarin ook enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Wandeling 3 uit de Dagstappergids. Vertrokken in Erezée. Aangename lus, bosrijk of met weidse panorama’s. Unieke wandelomgeving. Zonnig maar bar koud. J: Derde wandeling uit de Dagstappergids ‘Het Hart van de Ardennen’. Tocht vanuit Erezée in de omgeving van de Aisne. Een mooie afwisselende tocht via Oster, Eveux, Le Pas-Bayard, Oppagne, Soy en Fisenne. Af en toe stevig klimwerk onderweg. Zonnig maar koud voorjaarsweer. Enkele prachtige vergezichten over de vallei van de Aisne.’