114: La Hulpe, Zondag 30 augustus 2009, 22 km. (2231,87 km.)

Deze tocht werd voorheen in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zondag – Dimanche 30/08/2009, 1410 La Hulpe (Brabant-Wallon) – 22ème Marche de l’Argentine – 5-12-21-30 km. Les Amis de l’Argentine. Départ: Ecole Communale. Chemins campagnards, boisé, domaine Solvay et Dolce, Forêt de Soignies.’ Na afloop van deze toch wel bijzondere natuurwandeling, schreven we nog dezelfde avond het relaas omstreeks 18:38 uur.

“Gisteren kregen we een wandelparcours te verwerken, zo vlak als een biljarttafel. Vandaag evenwel, zou het er anders aan toegaan. Deze ochtend vroeg reeds, zetten we koers naar het Waalse La Hulpe, in de onmiddellijke nabijheid van Waterloo. Daar organiseerden ‘Les Amis de l'Argentine’ hun 22ème Marche de l'Argentine. Wij die in eerste instantie dachten, dat het hier ging om een vereniging die banden onderhield met Argentinië, vernamen later dat l'Argentine de naam was van een waterloop die door La Hulpe loopt. Het Marching-boek had vermeld dat het parcours zou verlopen over landelijke- en boswegen en dat het Forêt de Soignies zou worden bezocht. Het Zoniënwoud kenden we reeds van een vorige wandeling, dus dat beloofde alweer een prachtige wandeldag te worden. Ter plaatse in de Ecole Communale Les Colibris konden we terecht voor de inschrijving. Er kon worden gekozen voor 5, 12, 21 of 30 km. Vandaag opteerden wij voor 21 km (werkelijke afstand 22), aangezien het terrein aldaar niet echt vlak kan worden genoemd. Dat ondervonden wij ook later tijdens de wandeling zelf.

Na een koffie, om enigszins te bekomen van het vroege uur van opstaan, trokken we op weg, hopende op een zonnige en aangename dag. We verlieten de plaatselijke school en gingen het hoekje om, langsheen het ‘parc Castaigne’. Nadien volgden enkele woonstraten, waarbij vooral de betere buurt van la Hulpe werd bezocht. Tal van prachtige villa's passeerden de revue. Via een licht dalende weg, kwamen we aan de ingang van het ‘Domaine Solvay’, met ernaast gelegen de ‘Etang du Gris Moulin’. Heel in de verte, bemerkten we op een hoogte gelegen, het Château de la Hulpe. Geen flauw vermoeden, hoe groot dit domein uiteindelijk wel zou zijn, trokken we naar binnen. Meteen ging het naar rechts, via een grasperk, nogal steil de hoogte in. Sommigen zagen we daarbij letterlijk op hun adem trappen. Eenmaal de top bereikt, ontsloot zich aan de andere zijde een enorm uitgestrekt grasveld, omzoomd door kanjers van bomen. We daalden geleidelijk af, in de richting van het bos, behorend tot het domein. Er volgden nu tal van bospaden die ons kriskras door het domein lieten wandelen. Het ging af en toe behoorlijk flink de hoogte in, om nadien al even sterk te dalen. De kleuren en de geuren die dit bos prijsgaf, waren reeds de moeite van het wandelen op zich.

Onderweg troffen we tal van hindernissen aan, die deel uitmaakten van het Vita parcours, doorheen het domein. Na geruime tijd doorheen het bos te zijn getrokken, stapten we langs het Dolce centrum, gelegen midden dit unieke bosgebied. De wandelpaden volgden elkaar op, waarbij we duidelijk konden aanvoelen dat in een wijde boog omheen het kasteel werd gewandeld. Uiteindelijk verlieten we het bos, en belandden op een open plek, waar we voor ons het kasteel konden zien. Het ging vervolgens langsheen de rand van het bos, recht naar het bouwwerk toe. Een langzame afdaling, door alweer een stukje bos, bracht ons aan de voet van enkele trappen, waarna we een eerste controlepost bereikten in een klein bijgebouw van het domein. We waren ondertussen reeds 7,1 km op weg en konden dat reeds goed aanvoelen. Tijd dus om de inwendige mens een beetje aan te sterken. Na deze eerste onderbreking, trokken we opnieuw op pad. We verlieten de controle via een dalend pad en gingen voorbij de Ferme du Domaine de la Hulpe, waar de Fondation Folon is gevestigd. Hier was ooit Jacques Brel aanwezig bij de inhuldiging van deze stichting. Een gedenkplaat herinnerde aan deze gebeurtenis.

Via de oever van de Etang du Gris Moulin, ging het richting uitgang van het domein Solvay. Hier troffen we een bordje aan dat we de eerste keer rechtdoor dienden te gaan, later bij een tweede passage naar links. We zouden dus nogmaals terugkeren naar dezelfde controlepost. Even buiten het domein troffen we onderweg de markeringen aan van de Streek-GR Groene Gordel en tevens van de fietsroute Rando Velo RV 10. Na een kort stukje asfaltweg, verlieten we de weg via een links gelegen veldweg en kwamen spoedig in bosgebied terecht. Opnieuw konden we genieten van een geruime tijd wandelen langs bospaden en dreven, waarbij het lichtspel van de zon doorheen het gebladerte af en toe prachtig was om te bekijken. Wat verderop verlieten we heel even het bosgebied en kregen een stukje asfaltweg te verwerken, om een andere veldweg in te slaan, die evenwijdig liep met de Leopold II-laan (de grote ring), waarbij we de grens overstaken tussen Brabant Wallon en Vlaanderen. Meteen bereikten we het grondgebied van Hoeilaart. Even verder ging het naar links en mondde de veldweg uit aan de ingang van het Domeinbos Zoniënwoud Hoeilaart - Sint-Genesius-Rode.

We trokken gelukkig opnieuw het zalige en rustige bos in. We volgden hierbij de Puntgeveldreef en die deed ons na 11,9 km aankomen ter hoogte van een aan de rand van het woud gelegen manege. Hier konden we op een terrasje in open lucht even bijkomen en genieten van een verkoelend drankje. We herkenden hier tevens enkele medewandelaars van de Brugse Globetrotters, die we een tijdje terug hadden ontmoet in Aardenburg en Venwegen. Na een korte babbel gingen we onze eigen weg. We volgden de Puntgeveldreef, het Zoniënwoud steeds dieper in. Herhaaldelijk bemerkten we de markeringen van de GR126 op onze weg. Tal van dreven, met al even bekoorlijke namen als de omgeving, volgden elkaar op. Tenslotte bereikten we de Raafeikenweg en die leidde ons naar een tunnel, onder de Grote Ring door. We kwamen aan de andere kant van het Zoniënwoud terecht en kregen daar opnieuw een opeenvolging te verwerken van op- en neergaande paden. De ene dreef al mooier dan de andere, het ene pad al prachtiger om te aanschouwen dan het andere. Hier was het zalig vertoeven en enig om te wandelen. Alleen met de stilte van het woud en de daarbij behorende geluiden.

Langzaam maar zeker, draaiden we opnieuw in de richting van het Domaine de Solvay om wat verder uit te komen ter hoogte van de Etang, die we reeds vroeger op de dag waren voorbij gegaan. Het traject volgde dezelfde trappen in de richting van het bijgebouw, waar we nu voor de tweede maal langskwamen. Op onze teller stonden ondertussen reeds 17,6 km. Het laatste gedeelte van de wandeling, leidde ons langsheen de Ferme en de stichting Folon, om voor de tweede maal het domein te verlaten aan de andere zijde. Dit keer dienden we de weg naar links te nemen. We hadden het gevoel dat het stilaan voorbij zou zijn met het genieten van de bossen, aangezien we nu hoofdzakelijk een nogal drukke asfaltweg dienden te volgen. Ook die ging gestaag de hoogte in en dat begon ondertussen duidelijk voelbaar te worden. Uiteindelijk, uit het niets te voorschijn gekomen, staken we een brugje over, waaronder l'Argentine stroomde. Van nabij bekeken leek het eerder op een kleine beek. Het raadsel was dus opgelost. Er volgden nu enkele wegen, die ons brachten tot in de woonzone van La Hulpe.

Opnieuw trokken we door enkele chique wijken, waar de ene villa al indrukwekkender leek dan de vorige. Via een klein buurtparkje, kwamen we aan de Sentier des Nevelaines en die liet ons een hele tijd dalen, tussen bomen, tuinhuisjes, perkjes en tuintjes. Heel even nog ging het steil de hoogte in, toen de Sentier du Fond de Graive zich plotseling aandiende. Met een laatste beetje goede moed overwonnen we ook dit obstakel, om vervolgens via enkele woonstraten, de plaats van vertrek te bereiken. Een zucht van verlichting was duidelijk hoorbaar. Een wandeling, die bestaat uit driekwart bosgebied, we hebben ervan genoten. Zoiets is altijd voor herhaling vatbaar. Na de afstempeling van onze boekjes, besloten we om huiswaarts te rijden, aangezien de zaal toch afgeladen vol zat. In onze haast, was het ons ontgaan om het aantal deelnemers te noteren, maar zoiets doet vast en zeker geen afbreuk aan de voldoening die we vandaag hebben verkregen.”

We sluiten dit wandelverhaal stilaan af met de weergave van datgene, wat kort na afloop van de wandeling werd neergeschreven in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: La Hulpe, Zoniënwoud, Solvay-park en mooie panorama’s. Geslaagde wandeling. Zonnig. J: Prachtige tocht door het domein Solvay en het Zoniënwoud van Hoeilaart en Sint-Genesius-Rode.’