369: Seneffe, Zaterdag 30 april 2016, 19,193 km. (7471,627 km.)

“Vandaag waren we reeds toe aan de zesde dagetappe op weg naar Santiago de Compostela. Dat we ondertussen reeds een eindje van Mechelen verwijderd zijn, mag blijken uit onze verplaatsing vooraf, teneinde deze etappe aan te vangen. De dag begon dan ook vroeg, met omstreeks 06:52 uur een ritje met de bus, lijn 286 naar het station van Mechelen. Vervolgens om 07:34 uur via spoor 10 naar Nivelles en dat met de trein IC3128, richting Charleroi-Zuid. In Nivelles aangekomen, was het even wachten aan de achterzijde van het station, op de bus lijn 72, welke ons om 08:45 uur naar Seneffe zou brengen. Uiteindelijk, gelukkig zonder enige vertraging, bereikten we Seneffe ter hoogte van de Avenue Reine Astrid. Een korte wandeling zou ons vervolgens leiden tot aan het begin van de dreef naar het kasteel van Seneffe, de plaats alwaar we onze vorige etappe hadden afgesloten. We stapten dan ook via de Rue Lintermans naar de Place de Penne d’Agenas, op zoek wellicht naar een kopje koffie alvorens de tocht te beginnen. We kwamen echter van een kale reis terug. Geen enkel geopend café, het stadhuis gesloten, het Centre de l’Eau dicht en de Salle Culturelle, alwaar we gelukkig een sanitaire stop mochten maken. Daarna, tussen enkele regendruppels door, richting picknickbank aan het begin van de Drève du Château. Het was toen reeds 09:45 uur, toen we na een boterhammetje op weg konden voor deze volgende etappe, over een afstand van op zijn minst 14,70 km.

Met nog een laatste blik op de kerk van Seneffe, begonnen we aan de tocht doorheen de lange dreef naar het kasteel van Seneffe. Dreigende wolken, een lage temperatuur en af en toe wat regendruppels, niet meteen een ideale start voor een dagtocht. Toch begonnen we vol goeie moed aan de lange dreef, richting ingang Château. Echter, omwille van het ochtendlijke uur, bleek ook aldaar alles gesloten. Rechtsaf dan maar, om via de reeds gekende GR12 een stukje te wandelen langsheen het Domaine du Château de Seneffe en dat via de Rue Lucien Plasman. Tussen de woningen door, vorderden we langzaam maar zeker richting Samme, een oude bekende uit de vorige etappe. Even later bereikten we dan ook deze waterloop, doch in plaats van het jaagpad te volgen, hier nog een smal paadje, volgden we verder de openbare weg, naar links draaiend. Ondertussen bevonden we ons op die manier in de Rue du Bois Roulez. Slechts hier en daar nog een eenzame boerderij, liet ons vermoeden dat we stilaan Seneffe zouden verlaten. De weg nog steeds volgend, nog in hoofdzaak tussen akkers en weilanden, bereikten we een brugje over de Samme. We staken de Samme over, teneinde onmiddellijk naar links te gaan, ter hoogte van het sluiswachterhuisje ‘Ecluse N° 13’. De klok wees ondertussen 10:15 uur aan, toen we even halt hielden en onze ogen de kost gaven aan ontelbare blauwe reigers, welke zich bevonden aan de oevers van de Samme.

Voorbij het huisje volgden we de bocht naar rechts langsheen het water, tot aan een volgend ophaalbrugje, ter hoogte van de Rue du Pont de l’Origine. Een kleine jachthaven met enkele, amper nog drijvende bootjes, trok even de aandacht. Het ging de brug over, om dadelijk terug het jaagpad te volgen naar links, langsheen het water. Wat verderop draaide het pad opnieuw naar rechts en nu waren we begonnen aan een vrij lange tocht langsheen een paadje dat smaller werd, vooral modderig en af en toe zelfs deels voorzien van kasseien. We volgden dan min of meer de rand van het rechts gelegen bos. Na zowat één kilometer het paadje te hebben gevolgd, ging het ter hoogte van een splitsing verder via een stijgende weg. Het pad werd wat moeilijker begaanbaar. Ondertussen was de Samme links van ons verdwenen en ging ondergronds. Een oude toegangstunnel en een verluchtingskoker herinnerden nog aan de tijd, toen schepen van max. 70 ton, hier werden getrokken door mannen, vrouwen en zelfs kinderen.

We vorderden doorheen het bosje via een licht stijgende weg, deels weggespoeld door de regen, maar ook vooral stuk gereden door crossers. Getuige de talrijke sporen van crossmotoren. We konden even opgelucht ademhalen, toen we een asfaltweg, de Rue de la Bête Refaite kruisten. Echter, aan de overzijde ging de tocht verder en het parcours werd zowaar nog erger om te bewandelen. Hier leek het traject echt wel op een motorcrossparcours. Het pad ging op en neer, kronkelde, stond af en toe deels onder water en vaak was het zoeken naar de juiste weg, teneinde vooral de schoenen droog te houden. Gelukkig konden we van tijd tot tijd de mooie boshyacinten bewonderen en genieten van de geur van een pas nat geregend bos. Naarmate we ten slotte het pad verder bewandelden, gepaard gaande met af en toe wat moeilijkheden, kregen we zicht op het rechts en lager gelegen kanaal Brussel-Charleroi. In de verte bemerkten we een brug over het kanaal, even voorbij een bocht van het kanaal naar rechts. Dit was het volgende punt dat we wensten te bereiken. Alvorens echter dat punt te bereiken, was het nog een half uurtje letterlijk ploegen doorheen de modder.

Maar eind goed, al goed, omstreeks 11:45 uur waren we van de modder verlost en bereikten we de Rue des Culots, even vóór de brug over het kanaal Brussel-Charleroi. We maakten er dan ook van de gelegenheid gebruik even een boterham te nuttigen bezijden de weg. Een betonnen boordsteen fungeerde even als tafeltje. Na de lunch vervolgden we onze wandeltocht. We staken de brug over het kanaal over en volgden verder de Rue du Castia richting Godarville. Net over de brug trouwens verlieten we het grondgebied van Gouy-lez-Piéton. Een toepasselijke naam voor wandelaars! Even verder ging het langsheen een oude vierkantshoeve. We bereikten opnieuw de bewoonde wereld en even later via de Rue des Culots, het kerkplein van Godarville. What’s in a name? Een gesloten kerk, geen gemeentehuis noch politie, één herberg die nu was omgevormd tot restaurant, maar gesloten. Een godvergeten oord, waar amper leven was waar te nemen. Op het kerkplein bevond zich een informatiestand, waar enkele vrouwen info verschaften over de plannen om het plein en de omliggende straten wat nieuw leven in te blazen. Gelet op de geringe belangstelling van de bewoners, hebben we daar zo onze mening over.

Vermits geen koffie voorhanden, gingen we aan het kerkplein linksaf in de Rue du Président Allende en trokken vervolgens voorbij de spoorweg en het station van Godarville. Even voorbij het station, namen we de rechts gelegen Rue du Champ d’en Haut, ter hoogte van een kapelletje en dit in tegenstelling, zoals in de wandelgids naar links werd vermeld. Zoals de naam van de straat al liet vermoeden, het ging dus bergop. Op het einde van de straat ging het over heel korte afstand even naar links in de Rue de la Libération en vervolgens opnieuw rechtsaf. Deze Rue de la Libération werd algauw herleid tot een smalle wegel tussen de akkers. Het einde van het wegje mondde uit in de Rue de Claire Fontaine, welke we volgden naar links. We staken even verder de autosnelweg E42 over en hielden dezelfde richting aan, tot het volgende kruispunt. Daar ging het verder via de Rue Joseph Wauters en in het verlengde de Rue du Docteur Briart, tot aan het gemeenteplein, de Place de l’Hôtel de Ville van Chapelle-lez-Herlaimont. Ondertussen was het 13:10 uur geworden en de hoogste tijd voor een kopje koffie.

Die vonden we vervolgens tegenover het gemeenteplein, op de hoek van de Rue Robert en de Rue Solvay in café Hôtel de Ville. De koffie begon stilaan te lijken op diegene welke men serveert over de Franse grens, dus maakten we er maar dadelijk een dubbele dosis van. Je weet nooit of dit het laatste kopje van de dag kan zijn. Wat het oord zelf betreft, ook hier alweer een gesloten gemeentehuis, politiebureau en kerk. Het kan al eens tegenvallen. Na de smakelijke koffie zetten we onze tocht verder. Rechts van het gemeentehuis volgden we de Avenue Lamarche, een woonstraat met aan weerszijden een dubbele bomenrij, tot aan het kruispunt met de Avenue des Cerisiers. Aldaar verlieten we de openbare weg en volgden een pad rechts, evenwijdig met de rijbaan. We kruisten op die manier de Rue des Bleuets en bereikten een voetgangerstunnel onder de N59. Net op dat moment kregen we een eerste regenbui over ons heen, net op tijd om even te schuilen in het tunneltje. Even later konden we onze weg vervolgen, via een links gelegen veldweg. Dat modderige paadje tussen het struikgewas, leidde ons tot aan de Résidence du Pachy, een smalle asfaltweg welke we enkel konden volgen naar links. Hier verkregen we een mooi panoramisch zicht op de lager gelegen vallei rechts van ons. De weg ging doorheen een stukje residentiële wijk, toen een tweede felle regenbui ons te beurt viel. Gelukkig konden we hier even beschutting zoeken achter een rij coniferen van een villa. Toen het ergste achter de rug was, gingen we opnieuw van start.

Een tweetal kruispunten, een drukke weg en een bocht naar links verder, bereikten we de Allée de Belle Vue en wandelden er langsheen de rand van het links gesitueerde bos. Ook hier alweer enkele statige villa’s met vooral draadafsluitingen. Dezelfde richting verder volgend bereikten we de Rue de l’Etoile. We kruisten nog even een vrij drukke weg, om aan de overkant van de weg, via een slagboom richting bos te wandelen. Een mooi breed wandelpad, eveneens luisterend naar de naam Rue de l’Etoile, leidde ons naar een splitsing van bospaden. We bevonden ons nu in het Bois de la Hestre. Gekomen aan de splitsing, kozen we voor rechts en kregen aldus een mooie, bijna kaarsrechte dreef in dalende zin te zien. We volgden op die manier de Chemin du Plan Incliné, doorheen het fris geurend bos. We passeerden een tweetal woningen in het bos met de naam l’Olive, kruisten de gelijknamige straat Rue de l’Olive en volgden steeds verder in dezelfde richting deze unieke dreef doorheen het Bois de la Hestre. Ondertussen hadden we opnieuw enkele slagbomen ontweken. Uiteindelijk, na nog zowat twee kilometer dezelfde dreef te hebben gevolgd, bereikten we het uiteinde van het bos.

Op die manier bevonden we ons op het drukke kruispunt van de Rue du Parc en de Chaussée de Mariemont. Aan de overzijde bevond zich het Domaine de Mariemont, met daarin het Musée Royal de Mariemont. We kruisten de weg en wandelden even het park in, teneinde enkele foto’s te nemen. Vermits het museum en het kasteel zich bevond, zowat aan de andere kant van het domein, onthielden we ons van een bezoek. We dienden immers op een afgesproken uur onze trein te halen later tijdens de namiddag. Het was reeds 15:00 uur en onze trein zou vertrekken in het station van Morlanwelz om 16:15 uur. Vermits we toch tijdens een volgende etappe een eindje hetzelfde traject zouden volgen, begonnen we aan het bewandelen van een volgende etappe op weg naar Santiago de Compostela. We volgden bijgevolg verder de Chaussée de Mariemont, staken de spoorweg over en daalden af naar het volgende kruispunt met de Avenue Winston Churchill. Vanaf daar ging het opnieuw in stijgende lijn tot aan de Rue de la Potrée, de plaats alwaar we onze officiële dagtocht eindigden. Het was toen bijna half vier. Een volgende tocht zal aanvangen op deze locatie, teneinde dan de Rue de la Potrée naar rechts te volgen.

Vandaag echter hielden we links aan en wandelden vervolgens via de Rue Général de Gaulle, de Rue de la Résistance, de Rue Raoul Warocqué en de Place Albert 1er tot aan het station van Morlanwelz. Even voordien was het toch nog gelukt om een stempel te bemachtigen in het Compostelaboekje. We verkregen die van de directeur van het ‘Institut Technique de la Communauté Française Morlanwelz’, in de Rue Raoul Warocqué. Bovendien werden we er te woord gestaan in het Nederlands en verkregen een pin van de school als souvenir. Zeg nu nog eens dat men in Wallonië geen moeite doet. Na vervolgens nog even te hebben gewacht op het perron, ondertussen de laatste mondvoorraad verwerkend, ging het nadien om 16:15 uur per spoor naar La Louvière-Sud en vervolgens omstreeks 16:34 richting Antwerpen-Centraal. Het was dan ook even na 18:00 uur toen we onze thuishaven bereikten. Zo hadden we alweer een dagje ervaren op de Via Gallia Belgica. Tot slot even de cijfers, onze wandeltocht vandaag was goed voor 25591 stappen, 19,193 km, 928,9 cal in een wandeltijd van 4.45.53 uur. Een volgende etappe brengt ons van Morlanwelz wellicht tot in de nabijheid van de Franse grens, of misschien er zelfs voorbij. We zullen het spoedig weten.”