572: Lummen, Zaterdag 06 januari 2024, 13,5 km. (11.168,059 km.)

“Een wandeling met als titel ‘Site van de duizendjarige eik en Willekesberg’, gevonden online via ‘Natuurpunt’. Deze tocht gaat van start op het Gemeenteplein en bedraagt volgens de website 10 km, ter plaatse echter aangeduid als 11,5 km en weergegeven door middel van rode driehoekjes. Vooraf maakten we de verplaatsing via Cambio en konden ter plaatse het voertuig kwijt in de Pastoor Frederickxstraat, in de nabijheid van het Gemeenteplein, omwille van de wekelijkse markt niet toegankelijk voor auto’s. Na het gepast schoeisel, gingen we omstreeks 11:30 uur op zoek naar de startplaats van de wandeling, tussen de marktkramers. We vonden er een groot infobord naast de muziekkiosk, doch verder geen enkele aanwijzing inzake richting. Na wat zoeken en enkele malen omheen het Gemeenteplein te zijn gewandeld, vonden we tenslotte een eerste aanduiding naast het Gemeentehuis, echter verborgen achter een afsluiting wegens nieuwbouw. We verlieten bijgevolg het Gemeenteplein rechts van het Gemeentehuis en stapten een wandelpad op naar een verder gelegen pleintje. Daar vonden we een beeldje van de ‘Vredessoldaat’, ingehuldigd in 2005 en van de hand van Julia Berger. Jaarlijks op 7 april worden de Belgische militairen herdacht die sneuvelden tijdens een buitenlandse missie. Net voorbij het beeldje gingen we links enkele trappen af en bereikten de Vandermarckestraat. Omwille van het plaatsen van een nieuwe betonafsluiting ontbrak hier een aanwijzing. We gokten op rechtsaf en dat bleek nadien de juiste keuze te zijn geweest.

Bij een ochtendtemperatuur van amper 4° voelde het fris aan in open lucht. We volgden de smalle betonweg, welke ons stilaan aan hoogte liet winnen. Zowat het hoogste punt bereikt, draaien we links de Windmolenstraat in, die ons leidde naar een eerste bosgebied op het einde van de weg. Daar ruilden we het asfalt vrijwel dadelijk voor de eerste modderige stroken op de bospaden. Hier en daar vonden we een volledig ondergelopen pad, zodat we vaak tussen het kreupelhout een begaanbare weg dienden te zoeken, hierbij soms over prikkeldraad heen. Gelukkig konden we de voeten droog houden, al was dit niet altijd even simpel. Na heel wat modderstroken achter ons te hebben gelaten, mondde één van de paden uit op de openbare weg, de N725, de Beukeboomstraat. We stapen de weg even over korte afstand op naar links, teneinde er de plaatselijke Kapel van de Beukenboom te bekijken. Jammer genoeg was een gedeelte van de kapel afgesloten en konden we enkel terecht in het voorportaal. Na het nemen van enkele foto’s keerden we op onze stappen terug en kruisten de weg, om aan de overzijde opnieuw het bos in te wandelen, vooreerst via een grindwegje. Wat verder verkregen we andermaal ondergelopen paden en heel wat modder voor de schoenen. Nog steeds de rode driehoekjes volgend, kwamen we wat later uit op een splitsing van paden, waar groen en blauw de linkertak volgde. Wegens het ontbreken van een rood driehoekje, volgden we de rechtertak. Met als gevolg dat we uiteindelijk via een lange boog terug op hetzelfde punt uitkwamen waar we voorheen reeds waren voorbij gewandeld.

Dus nogmaals dezelfde weg gevolgd en later inderdaad links gekozen, om op die manier terug de juiste weg te volgen. Ditmaal leidde een bredere aardeweg ons terug naar de openbare weg, de N725, nu genaamd Dikke Eikstraat. We betraden de weg net ter hoogte van de brug over de autosnelweg E314 en staken bijgevolg de autosnelweg over. Even voorbij de E314, verlieten we de Dikke Eikstraat naar rechts en begaven ons op een smal betonwegje, de Kwezelstraat. Het kronkelend wegje leidde langs een rechts gelegen perceel bos, tot we het punt naderden waar de weg het eigenlijke bos inliep. Hier draaiden we haaks linksaf vóór de bosrand, om vrijwel dadelijk opnieuw haaks links te kiezen op een smalle aardeweg tussen de braak liggend akkers. Nogmaals een vrij modderig paadje leidde naar een open grasland, dat nagenoeg onder water stond. We troffen er vooreerst een uitkijktoren aan, met in de nabijheid een zitbank. Hier konden we omstreeks 13:30 uur even genieten van een sandwich en een slok chocomelk. Echter lang duurde de eet- en wandelpauze niet, omwille van het koudegevoel tijdens het stil zitten. Na even de uitkijktoren te hebben beklommen, vervolgden we onze wandeling en kwamen we vervolgens terecht bij de ‘Duizendjarige Eik’, een kolos van een boom, met in de nabijheid de zogenaamde zoon en kleinzoon van de eik. Exemplaren van iets kleiner formaat. Het aangeduide vlonderpad leidde voorbij de Eik en mondde uit op de parking naast de openbare weg. Nogmaals betraden we de N725, nog steeds de Dikke Eikstraat en wandelden over korte afstand naar rechts, tot we scherp links de Klimopstraat konden ingaan. We kruisten vervolgens de Kruisstraat, om aan de overzijde verder te wandelen via een aardeweg, welke ons liet stappen richting E314. Net alvoren de autosnelweg te bereiken draaiden we rechtsaf een boszone in.

We konden nu genieten van enkele smalle bospaadjes en tevens van het fenomeen holle wegen. Hier was de grond wat zanderig van aard, dus minder last van modder en ondergelopen paden. Bij het bereiken van de bosrand kwamen we terecht in de Streukensstraat, die we naar links indraaiden. Deze smalle grindweg volgend, bochtte wat verder naar rechts in de richting van enkele woningen. Op die manier kwamen we tenslotte uit op het kruispunt met de dwars gelegen Goeslaerstraat. We gingen links de weg op en wandelden via een tunnel onder de E314 door, tot we wat later linksaf dienden te volgen in de doodlopende Sint-Hubertusstraat. Eenmaal op het einde van de straat, draaiden we rechts het bos in en zouden we geruime tijd wandelen op de flanken van de Willekesberg, een opeenvolging van prachtige holle wegen doorheen een nat en vooral modderig bos. Omwille van de koude ontmoetten we amper andere wandelaars. Stilaan over het hoogste punt heen, daalden we via eveneens tal van holle wegen af naar de lager gelegen openbare weg, de Bovenstraat, die we rechtdoor betraden. Tussen de villa’s door, volgden we de weg tot op het kruispunt met de dwars gelegen Schalbroekstraat. Net vóór het kruispunt troffen we nog een kleine kapel aan ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van het Heilig Hart. We kruisten de weg en zetten onze tocht aan de overzijde verder via de van Willigenstraat. Op het einde sloegen we linksaf via de Hemelrijkstraat, om nadien op het volgende kruispunt rechtsaf ditmaal wel de Schalbroekstraat te betreden.

We naderden stilaan opnieuw het centrum van Lummen. Aan het einde van de weg, gingen we via een linkse bocht de N725 op, de Beukeboomstraat en wandelden voorbij het kunstwerk ‘Naturae Fides’. De weg ging wat verder over in de Kerkstraat, om er langs de plaatselijke Onze-Lieve-Vrouwkerk te wandelen en tenslotte te eindigen op het Gemeenteplein, alwaar we vroeger op de dag waren van start gegaan. Nu de wekelijkse markt was verdwenen konden we nog enkele foto’s nemen van het oorlogsmonument en de kiosk op het plein. Even later, omstreeks 16:23 uur konden we de modderige schoenen ruilen voor proper schoeisel en de terugreis anvatten naar Mechelen. Een eerste wandeling in het nieuwe jaar eindigde dan ook na 13,5 km.”