231: Journal, Zaterdag 30 april 2011, 20,4 km. (4629,589 km.)

Het verslag, met betrekking tot een wandeltocht met start in Journal en die is beschreven in de Dagstappergids, het ‘Hart van de Ardennen’. Ook ditmaal werd het relaas met betrekking tot de bezienswaardigheden en belevenissen onderweg, pas geschreven tijdens de daarop volgende dag, omstreeks 19:04 uur.

“Het verslag van onze wandeling, die we gisteren maakten vanuit het Waalse Journal, gelegen op een boogscheut van het bekende Barrière de Champlon, langsheen de N4. Met de nodige mondvoorraad en voorzien van de Dagstappergids parkeerden we onze auto even voorbij de bron en kerk van Journal, ter hoogte van een klein monumentje ter ere van de gesneuvelden uit een van de wereldoorlogen. Ter hoogte van deze startplaats voor de wandeling, vind je voldoende info inzake de streek en met betrekking tot de geschiedenis van het dorp. De tocht begon dus aan de reeds vernoemde fontaine. Vandaar wandelden we langsheen de lokale kerk, hierbij de rode ruitjes volgend van de Promenade de la Croix de Journal. De openstaande kerkdeur nodigde alvast uit om ook even binnenin te gaan kijken. Vervolgens ging het via de Rue du Pierrouy linksaf, om op die manier het dorpje te verlaten.

Het ging bergop, waarbij we korte tijd later terecht kwamen tussen de open velden en weilanden, waar de gele kleur de opvallende aanwezige bleek te zijn, deze tijd van het jaar. Aan een van de zijstraten kwamen we langsheen een houten kruis en het zou niet bij dat ene exemplaar blijven tijdens de rest van de tocht. Gestaag klimmend langsheen een asfaltwegje, genietend van de reeds hoog staande zon en vooral kijkend naar ontelbare gele bloemen in de weilanden, lieten we Journal achter ons en wonnen we gestaag aan hoogte. Eenmaal gekomen aan het hoogste punt, troffen we het baken Croix de Journal Alt. 450 m aan. Het ging rechtsaf en we volgden nu ook, zij het in omgekeerde richting, de Promenade du Bronse. Zo betraden we algauw de bebouwde kom van Champlon. De kerktoren was reeds duidelijk zichtbaar en hij zou zowat onze gids blijven tijdens een groot gedeelte van de wandeling. Het ging nu langzaam bergaf, in de richting van de lager gelegen weg naar Barrière de Champlon (N843). Onderweg daarheen volgden we nog een stukje het traject van de Promenade du Tram, om vervolgens de N843 te bereiken ter hoogte van een ander monument voor de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog.

Over heel korte afstand dienden we dan deze drukke weg te volgen, tot we even verder de links gelegen Rue Fagnoule dienden op te gaan. Gelukkig opnieuw weg van het drukke verkeer. Een Y-splitsing leidde ons naar rechts tot aan een volgend houten kruis, alwaar we nu opnieuw linksaf dienden te gaan en ditmaal een ‘loipe’ betraden. Een onverharde weg die tijdens de wintermaanden werd gebruikt door langlaufers. We naderden ondertussen de N4 en dat was reeds duidelijk te horen. De landweg leidde ons stilaan hogerop, tot aan de rand van het Bois de la Fontaine. Hier aangekomen, namen we vooreerst even de tijd, om gezeten op een picknickbankje, de inwendige mens wat aan te sterken en vooral ook te genieten van het uitzicht over het ondertussen lager gelegen Champlon. Een zeshoekig baken liet ons zien dat we ons bevonden op 470 m hoogte. Na deze pauze trokken we opnieuw op pad, richting bos, dat we bereikten door even verder een links gelegen pad op te gaan. Via een korte braam- en varenszone, bereikten we het bos, waar we konden genieten van het zonlicht dat doorheen de boomkronen neerdaalde. Het pad lag nog bezaaid met afgevallen bladeren en de te volgen route werd er aangegeven door de pijlen van de rode langlaufpiste.

Over geruime afstand volgden we deze loipe, tot we de rand van het bos opnieuw hadden bereikt en andermaal werden geconfronteerd met akkerland. We bereikten uiteindelijk een dwarsweg, alwaar we rechts dienden aan te houden, om te beginnen aan een lange afdaling. We betraden eerst een onverharde weg, welke vervolgens overging in een begroeid graspad dat uitkwam op een soort weide. Amper nog een karrenspoor volgend, bereikten we de lager gelegen vallei. Aldaar bemerkten we nog amper een smal paadje, dat tussen struiken en doornen, verbinding gaf met een overgroeid kiezelpad. Ook nu ging het parcours even de hoogte in, tot aan een afgesloten weide. Hier konden we de eerste verrassing van de dag ervaren, aangezien het pad dat we dienden te volgen, de GR14 nota bene, niet eens meer toegankelijk bleek te zijn, wegens volkomen overwoekerd door de natuur. We poogden nog tussen de doornen door te geraken, doch dat bleek niet te lukken. Restte ons niets anders dan enkele meters van het pad verwijderd, ons een weg te zoeken doorheen het aanpalende bosje. Met veel moeite en wat geluk, bereikten we het dwarsgelegen weggetje aan de andere zijde van het bosje.

Daar bemerkten we nog enkele sporen van deze eens veel bewandelde GR-route. We volgden nu het pad naar links om even verder de Ruisseau de Tenneville een eerste maal over te steken, een kleine smalle beek leek ons dit. Om vervolgens uit de vallei weg te komen, dienden we andermaal te klimmen, in de richting van, zoals later bleek, een kleine witte kapel te ere van St. Quoilin. Een nijdig klimmetje later bereikten we inderdaad het baken Chapelle Saint Quoilin Alt. 420 m, om vervolgens even dit bouwwerkje van nabij te kunnen bekijken. Dat ook hier vandalen hun sporen hadden nagelaten, bleek al heel vlug uit de openstaande deur en het gebroken glasraam ervan. Gelukkig was binnenin het beeldje nog niet ontvreemd. Voorbij het kapelletje begonnen we langsheen de openbare weg aan een lange afdaling, richting lager gelegen N4. Wat lager gekomen bereikten we de ruïnes van een voormalige watermolen, aangegeven door het baken Moulin du Tultay Alt. 400 m en bevonden we ons op het gelijknamige wandeltraject Promenade de Tultay. We staken nog tweemaal de Ruisseau de Tenneville over om vervolgens uit te komen in Ramont (Tenneville), vlak naast de N4 autoweg.

Juist vóór deze drukke verkeersader, ging het linksaf de Haute Ramont in en zo verlieten we dit dorp richting open velden. We dienden alweer een eindje te klimmen, tot even verder aan een hoeve, het betonbaantje werd vervangen door een veldweg en we voor ons een lange slingerende landweg zagen opdoemen die eindeloos lang leek te zijn. Ondertussen was de wind aangewakkerd en hier kregen we die plotseling, omwille van een richtingsverandering, pal in het nadeel. Ook hier volgden we opnieuw de GR14, dit in combinatie met de reeds eerder vernoemde Promenade de Tultay en de Promenade de la Falize. Aan routetekens duidelijk geen gebrek dus. Uiteindelijk bereikten we een hoger gelegen kiezelweg, alwaar we links afdraaiden, richting N843. Ter hoogte van deze aansluiting namen we opnieuw even een pauze om wat mondvoorraad naar binnen te werken. We wandelden vervolgens over korte afstand langsheen de N843, om even later een rechts gelegen veldweg op te gaan. Ook hier klommen we gestaag naar een hoger gelegen verbindingsweg.

Over een begroeid pad en langsheen een weide vol koeien, hield even verder het pad plotseling op te bestaan. Een plaatselijke boer had er niet beter op gevonden dan het pad in te palmen en er een paar koeien op te stallen tussen hekkens. Tweede verrassing van de dag dus, waar er niets anders restte dan tussen de koeien door te manoeuvreren om de openbare weg opnieuw te bereiken. Eenmaal terug vaste grond onder de voeten, volgden we de plaatselijke Promenade du Bronse, naar het lager gelegen Journal. Een gestage afdaling langsheen vlot bewandelend asfalt, bracht ons even later opnieuw tot aan de bron waar we voordien waren van start gegaan. De wandeling leek meteen halfweg te zijn. Na een korte rustpauze aan de startplaats, vertrokken we opnieuw voor het tweede deel van de wandeling. Ditmaal volgden we de Rue Trompe Souris, om terug al klimmend het dorp te verlaten. Het hoogste punt bereikt, ging het linksaf, richting baken Croix de la Mission Alt. 435 m. Evenwel van een missiekruis was niet langer sprake, het bleek van de aardbodem te zijn verdwenen, wat de reden daartoe ook moge zijn geweest. Voorbij dit voormalig kruis begonnen we terug te dalen naar een verder gelegen asfaltweg, die we rechts opgingen. Ditmaal wandelden we langsheen de Promenade de Trompe Souris, aangegeven met blauwe rechthoekjes.

Bergaf konden we genieten van de lager gelegen rivier de Grone en van een aantal visvijvers die op het traject ervan lagen. Om de hoek kwamen we langsheen het Château Grainchamps Alt. 380 m. We volgden verder de openbare weg in de richting van Mièrchamps, waarbij we even later een bos voorbij wandelden, waarin zich een uitgetekend fitnessparcours bevond. Hier konden we even bekijken hoe jongelingen via een kabelnetwerk tussen de bomen vorderden. We zetten onze tocht verder, om vervolgens te beginnen aan de klim naar het centrum van Mièrchamps. Ter hoogte van de kerk echter, namen we opnieuw de tekens van de GR14 als gids, doch om de één of andere reden namen we hier de verkeerde richting. Even later bleek algauw dat de routebeschrijving niet meer strookte met wat we zagen, dus rechtsomkeer en terug naar de kerk van Mièrchamps, om ditmaal de juiste richting te volgen. We verlieten nu ook alweer klimmend de bebouwde kom van Mièrchamps, om wat verderop de richting Vecmont te kiezen.

Ter hoogte van andermaal een groot houten kruis, hielden we links aan en begonnen aan een lange afdaling langsheen een asfaltweg, naar de lager gelegen vallei van de Ri de Bronse. Eenmaal deze rivier overgestoken, ging het voorbij de brug linksaf een bosweg op, langsheen een rechts kaalgekapte flank. Deze weg kwam ons bekend voor uit een vorige editie van de Mesa, toen we dit pad in omgekeerde richting hadden gevolgd. Het ging nog heel even door een klein stukje bos, waar we onder andere over een beek dienden te springen, om stilaan opnieuw de eerste woningen te bereiken van Le Vieux Grainchamps, een gehucht van Journal. Zo bereikten we een laatste baken onderweg Chaussée Marie-Thérèse Alt. 380 m. Na een kleine wolkbreuk, waar we net niet echt de tijd hadden om poncho’s aan te trekken, ging het vervolgens via enkele woonstraten, richting verder gelegen Rue Grande Journal, welke ons leidde naar de aankomstplaats van deze 20,4 km lange wandeltocht. Hoeft het gezegd dat we enigszins blij waren om de Fontaine opnieuw te kunnen aanschouwen....”

We eindigen met de weergave van wat kort na de wandeltocht werd vermeld in de respectievelijke wandelboekjes. ‘K: Moeizame wandeling vanuit Journal. Een dichtgegroeid GR-pad en een boer die zijn koeien op de weg neerzette, waren enkele obstakels. Geen horeca onderweg. Heel veel gele paardenbloemen maakten mooie landschappen. Scherpe wind. J: Wandeling 9 uit de Dagstappergids Deel 1. Tocht vanuit Journal naar het nabijgelegen Champlon. Via het Bois de la Fontaine en het gehucht Ramont terug naar Journal. De tweede lus van de tocht verliep langs Grinchamps en Mièrchamps. Mooie wandeling langs de GR14, met onderweg enkele obstakels. Op het einde van de tocht een korte maar hevige regenbui.’