573: Bouwel, Zaterdag 13 januari 2024, 8,775 km. (11.176,834 km.)

“Online vonden we recent info betreffende een wandeling, welke van start gaat te Bouwel, ter hoogte van de Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaartkerk. Dit zogeheten Blarendabberspad, bestaat uit een tweetal lussen, een omloop van 8,1 km, de oranje route en een omloop van 13,5 km, de groene route. Na vooraf de verplaatsing te hebben gemaakt via Cambio, vonden we voldoende parkeerplaats aan de kerk, ter hoogte van Dorp 55B. Bij het wisselen van schoenen, konden we dadelijk aanvoelen hoe koud het was, ongeveer 3° en daarbij een wind die het koudegevoel nog verhoogde. Na een blik op het infobord aan de kerk, besloten we van start te gaan voor de wandeling van 13,5 km. Omstreeks 10:40 uur begaven we ons in Dorp naar links, om net voorbij de kerk, rechtsaf te wandelen via de doodlopende Berdenweg, zowat evenwijdig aan de begraafplaats en een kerk, deels voorzien van stellingen. Op het einde ging het haaks rechtsaf langs de omheining van de Gemeentelijke Basisschool Klim-op, om vrijwel dadelijk links een tegelpad te kiezen, de Rode Haagjes. Op die manier bereikten we de erachter gelegen Stationlei. We begaven ons rechtsaf op deze brede weg, om er te worden geconfronteerd met wegenwerken. De weg was afgesloten voor alle verkeer, doch als voetganger kon men alsnog doorheen de opgebroken weg over een laag kiezels.

Eenmaal voorbij de werken wandelden we voorbij de rechts gelegen Bouwelhoeve en hielden dezelfde richting aan. We kruisten de Kasteeldreef en verkregen links zicht op het in de verte gelegen kasteel Bouwelhof. We wandelden verder via de druk bereden Stationlei tot net voorbij de spoorweg en het station van Bouwel. Ter hoogte van het perron kozen we rechts een smal asfaltwegje, het Stationsplein, dat ons liet stappen evenwijdig aan de rechts gelegen spoorlijn en weiland links. Enkele moedige joggers konden we van tijd tot tijd bekijken. Hier in deze vrijwel open vlakte voelde de wind reeds vrij onaangenaam. Wat verder boog het pad af naar links en ging het asfalt over in een smal grindpad. We verlieten bijgevolg het treinverkeer. Links en rechts konden we zien hoe tal van stukken weide volledig onder water stonden en nog deels grote ijsplekken vertoonden. Net voorbij een zitbank, bochtte het pad naar rechts en ging over in een vrij smal wegeltje. Ook hier vonden we nadien een ruime bocht naar links, zodat het pad, wat verder een bredere grasweg, tenslotte uitmondde op de openbare weg, Echelpoel. We kozen ditmaal rechtsaf en bemerkten dat we steeds de aanduidingen van de te volgen route in omgekeerde richting aantroffen.

We stapten Echelpoel op en vertoefden over geruime afstand tussen tal van villa’s. We passeerden de rechts gelegen weg Berg en Dal en hielden vooralsnog dezelfde richting aan. We weg leidde stilaan opnieuw in de richting van de spoorweg, om zowat voorbij de laatste woningen, via een linkse bocht verder evenwijding aan de sporen te verlopen. Na een tijdje te hebben genoten van af en toe een voorbij rijdende trein, bereikten we rechts van ons een overweg aan de links gelegen Binnenheide. We verlieten er Echelpoel en draaiden haaks linksaf Binnenheide in. Een rustig en landelijk asfaltwegje voorbij enkele boerderijen, met links een klein bosgebied en rechts uiteraard weideland. Aan een Y-splitsing met eveneens Binnenheide, hielden we rechtdoor en ging het asfalt over in een brede grindweg. We bevonden ons nu in een wat grotere boszone en voelden dadelijk het verschil in temperatuur. De wind ontbrak en dat voelde dadelijk wat aangenamer om te wandelen en vooral te genieten van een bos in winterse omstandigheden. Gekomen aan de rand van het bos, eindigde Binnenheide op de dwars gelegen grindweg Middeldonk. We draaien er haaks links deze weg op en stapten zowat langs de rand van het zonet verlaten bos.

Zowat halverwege het pad vonden we omstreeks 12:00 uur een zitbank, alwaar we even de tijd namen voor een korte wandel- en eetpauze. Vermits ook ditmaal de wind vrij onaangenaam voelde, hielden we de rustpauze eerder beperkt in tijd. We stapten nog wat verder via Middeldonk, waarna we opnieuw asfalt verkregen net voorbij een rechts gelegen boerderij. Uiteindelijk eindigde de weg op een T-kruispunt met eveneens Middeldonk. Hier ontbrak echter elke aanduiding betreffende de te volgen weg. Via Google-maps konden we even later beslissen om haaks links te kiezen, wat achteraf de juiste keuze bleek te zijn, vermits we een kruispunt verder opnieuw de groene aanwijzing troffen. Daar draaiden we rechts de betonnen Molenstraat in en die leidde even verder naar de plaatselijke Molen van Bouwel. Voorbij deze molen volgden we verder de Molenstraat tot aan het bord van de bebouwde kom van Grobbendonk. Daar gingen we links de Molendreef in om er een Mariagrot voorbij te gaan. De Molendreef, een smal geasfalteerd wandelpad bracht ons wat verder tot aan het links gelegen Molenpad. Dit bewandelend mondde het pad opnieuw uit ter hoogte van de spoorweg, met name op het Sationsplein, waar we vroeger op de dag reeds waren voorbij gekomen.

Vermits maatje het wat moeilijk had tijdens het wandelen, vooral omwille van het koudegevoel, besloten we de wandeling af te sluiten en via de voorheen gegane heenweg, terug te keren naar de kerk van Bouwel. Bijgevolg gingen we rechts het Stationsplein op tot aan het station van Bouwel, om daar links de Stationlei te kiezen, met andere woorden in omgekeerde richting als tijdens de ochtend. Zodoende vatten we even later de terugreis aan omstreeks 13:20 uur. Vroeger dan gepland, doch gelet op de winterse omstandigheden, vonden we een negental kilometer voldoende. Een volgende gelegenheid hopelijk aangenamer temperatuur om te genieten van de natuur.”

572: Lummen, Zaterdag 06 januari 2024, 13,5 km. (11.168,059 km.)

“Een wandeling met als titel ‘Site van de duizendjarige eik en Willekesberg’, gevonden online via ‘Natuurpunt’. Deze tocht gaat van start op het Gemeenteplein en bedraagt volgens de website 10 km, ter plaatse echter aangeduid als 11,5 km en weergegeven door middel van rode driehoekjes. Vooraf maakten we de verplaatsing via Cambio en konden ter plaatse het voertuig kwijt in de Pastoor Frederickxstraat, in de nabijheid van het Gemeenteplein, omwille van de wekelijkse markt niet toegankelijk voor auto’s. Na het gepast schoeisel, gingen we omstreeks 11:30 uur op zoek naar de startplaats van de wandeling, tussen de marktkramers. We vonden er een groot infobord naast de muziekkiosk, doch verder geen enkele aanwijzing inzake richting. Na wat zoeken en enkele malen omheen het Gemeenteplein te zijn gewandeld, vonden we tenslotte een eerste aanduiding naast het Gemeentehuis, echter verborgen achter een afsluiting wegens nieuwbouw. We verlieten bijgevolg het Gemeenteplein rechts van het Gemeentehuis en stapten een wandelpad op naar een verder gelegen pleintje. Daar vonden we een beeldje van de ‘Vredessoldaat’, ingehuldigd in 2005 en van de hand van Julia Berger. Jaarlijks op 7 april worden de Belgische militairen herdacht die sneuvelden tijdens een buitenlandse missie. Net voorbij het beeldje gingen we links enkele trappen af en bereikten de Vandermarckestraat. Omwille van het plaatsen van een nieuwe betonafsluiting ontbrak hier een aanwijzing. We gokten op rechtsaf en dat bleek nadien de juiste keuze te zijn geweest.

Bij een ochtendtemperatuur van amper 4° voelde het fris aan in open lucht. We volgden de smalle betonweg, welke ons stilaan aan hoogte liet winnen. Zowat het hoogste punt bereikt, draaien we links de Windmolenstraat in, die ons leidde naar een eerste bosgebied op het einde van de weg. Daar ruilden we het asfalt vrijwel dadelijk voor de eerste modderige stroken op de bospaden. Hier en daar vonden we een volledig ondergelopen pad, zodat we vaak tussen het kreupelhout een begaanbare weg dienden te zoeken, hierbij soms over prikkeldraad heen. Gelukkig konden we de voeten droog houden, al was dit niet altijd even simpel. Na heel wat modderstroken achter ons te hebben gelaten, mondde één van de paden uit op de openbare weg, de N725, de Beukeboomstraat. We stapen de weg even over korte afstand op naar links, teneinde er de plaatselijke Kapel van de Beukenboom te bekijken. Jammer genoeg was een gedeelte van de kapel afgesloten en konden we enkel terecht in het voorportaal. Na het nemen van enkele foto’s keerden we op onze stappen terug en kruisten de weg, om aan de overzijde opnieuw het bos in te wandelen, vooreerst via een grindwegje. Wat verder verkregen we andermaal ondergelopen paden en heel wat modder voor de schoenen. Nog steeds de rode driehoekjes volgend, kwamen we wat later uit op een splitsing van paden, waar groen en blauw de linkertak volgde. Wegens het ontbreken van een rood driehoekje, volgden we de rechtertak. Met als gevolg dat we uiteindelijk via een lange boog terug op hetzelfde punt uitkwamen waar we voorheen reeds waren voorbij gewandeld.

Dus nogmaals dezelfde weg gevolgd en later inderdaad links gekozen, om op die manier terug de juiste weg te volgen. Ditmaal leidde een bredere aardeweg ons terug naar de openbare weg, de N725, nu genaamd Dikke Eikstraat. We betraden de weg net ter hoogte van de brug over de autosnelweg E314 en staken bijgevolg de autosnelweg over. Even voorbij de E314, verlieten we de Dikke Eikstraat naar rechts en begaven ons op een smal betonwegje, de Kwezelstraat. Het kronkelend wegje leidde langs een rechts gelegen perceel bos, tot we het punt naderden waar de weg het eigenlijke bos inliep. Hier draaiden we haaks linksaf vóór de bosrand, om vrijwel dadelijk opnieuw haaks links te kiezen op een smalle aardeweg tussen de braak liggend akkers. Nogmaals een vrij modderig paadje leidde naar een open grasland, dat nagenoeg onder water stond. We troffen er vooreerst een uitkijktoren aan, met in de nabijheid een zitbank. Hier konden we omstreeks 13:30 uur even genieten van een sandwich en een slok chocomelk. Echter lang duurde de eet- en wandelpauze niet, omwille van het koudegevoel tijdens het stil zitten. Na even de uitkijktoren te hebben beklommen, vervolgden we onze wandeling en kwamen we vervolgens terecht bij de ‘Duizendjarige Eik’, een kolos van een boom, met in de nabijheid de zogenaamde zoon en kleinzoon van de eik. Exemplaren van iets kleiner formaat. Het aangeduide vlonderpad leidde voorbij de Eik en mondde uit op de parking naast de openbare weg. Nogmaals betraden we de N725, nog steeds de Dikke Eikstraat en wandelden over korte afstand naar rechts, tot we scherp links de Klimopstraat konden ingaan. We kruisten vervolgens de Kruisstraat, om aan de overzijde verder te wandelen via een aardeweg, welke ons liet stappen richting E314. Net alvoren de autosnelweg te bereiken draaiden we rechtsaf een boszone in.

We konden nu genieten van enkele smalle bospaadjes en tevens van het fenomeen holle wegen. Hier was de grond wat zanderig van aard, dus minder last van modder en ondergelopen paden. Bij het bereiken van de bosrand kwamen we terecht in de Streukensstraat, die we naar links indraaiden. Deze smalle grindweg volgend, bochtte wat verder naar rechts in de richting van enkele woningen. Op die manier kwamen we tenslotte uit op het kruispunt met de dwars gelegen Goeslaerstraat. We gingen links de weg op en wandelden via een tunnel onder de E314 door, tot we wat later linksaf dienden te volgen in de doodlopende Sint-Hubertusstraat. Eenmaal op het einde van de straat, draaiden we rechts het bos in en zouden we geruime tijd wandelen op de flanken van de Willekesberg, een opeenvolging van prachtige holle wegen doorheen een nat en vooral modderig bos. Omwille van de koude ontmoetten we amper andere wandelaars. Stilaan over het hoogste punt heen, daalden we via eveneens tal van holle wegen af naar de lager gelegen openbare weg, de Bovenstraat, die we rechtdoor betraden. Tussen de villa’s door, volgden we de weg tot op het kruispunt met de dwars gelegen Schalbroekstraat. Net vóór het kruispunt troffen we nog een kleine kapel aan ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van het Heilig Hart. We kruisten de weg en zetten onze tocht aan de overzijde verder via de van Willigenstraat. Op het einde sloegen we linksaf via de Hemelrijkstraat, om nadien op het volgende kruispunt rechtsaf ditmaal wel de Schalbroekstraat te betreden.

We naderden stilaan opnieuw het centrum van Lummen. Aan het einde van de weg, gingen we via een linkse bocht de N725 op, de Beukeboomstraat en wandelden voorbij het kunstwerk ‘Naturae Fides’. De weg ging wat verder over in de Kerkstraat, om er langs de plaatselijke Onze-Lieve-Vrouwkerk te wandelen en tenslotte te eindigen op het Gemeenteplein, alwaar we vroeger op de dag waren van start gegaan. Nu de wekelijkse markt was verdwenen konden we nog enkele foto’s nemen van het oorlogsmonument en de kiosk op het plein. Even later, omstreeks 16:23 uur konden we de modderige schoenen ruilen voor proper schoeisel en de terugreis anvatten naar Mechelen. Een eerste wandeling in het nieuwe jaar eindigde dan ook na 13,5 km.”

571: Huizingen, Zaterdag 22 oktober 2022, 12,404 km. (11.154,559 km.)

“Een dagje wandelen in het Provinciedomein Huizingen in Vlaams-Brabant. Vooraf maakten we de verplaatsing via Cambio en konden bij aankomst terecht op de ruime parking van het domein. Ter hoogte van de ingang verkregen we vrijwel dadelijk een overzichtelijk plan van het Provinciedomein, met daarop aangegeven tal van knooppunten in diverse kleuren, welke de onderscheiden wandelroutes aangaven. Tevens verkregen we nog enkele afzonderlijke wandelbrochures met een thematische tocht doorheen het domein. Om te beginnen ondernamen we een tocht doorheen zowat het gehele Provinciedomein, vertrekkende vanaf het knooppunt 8, een onderdeel van de sportroute. We stapten langsheen de speeltuin, via de knooppunten 6, 4, 17, 24, 27 en 25, als deel van de speelroute. Nadien schakelden we over op de recreatieroute, welke ons zou leiden hogerop in het domein en doorheen een bosrijke omgeving. Aldus volgden de knooppunten 26, 36, 35, 43, 44, 45, 55, 56, 76, 77, 67, 75, 66, 74, 88 en 84. Eenmaal gekomen op zowat het hoogst gelegen punt van het domein, na tal van haarspeldbochten, schakelden we over op de zogeheten zwembadroute, teneinde opnieuw af te dalen naar het drukkere lager gelegen deel.

We volgden daarbij de knooppunten 85, 86, 87, 89, 87, 86, 83, 82, 70. Reeds een groot gedeelte afgedaald, maakten we nog een ommetje via de dierenroute, daarbij de volgende knooppunten volgend: 81, 80 en 50, alwaar we omstreeks 12:00 uur even halt hielden in een prachtige schuilhut teneinde er even te genieten van een laat middagmaal. Na een langere wandel- en eetpauze, daalden we verder af naar het startpunt van onze eerste wandeling. We volgden daarbij de knooppunten 60, 51, 40, 33, 43, 34, 22, 21, 12 en 23. Zo bereikten we een cafetaria aan de rand van het speelterrein, goed om er omstreeks 12:45 uur te genieten van een kopje koffie. Na te hebben genoten van het aangename weer, namen we nog even de tijd om een thematische wandeling te volgen van 3,5 km, onder de benaming ‘Van Damhert tot Vliegend hert’. Zo kwam tenslotte omstreeks 15:55 uur een einde aan den dagje vertoeven in het Provinciedomein van Huizingen.”

570: Mechelen, Zaterdag 19 januari 2019, 17,594 km. (11.142,155 km.)

“Lang geleden maakten we een korte wandeling, in de nabijheid van onze woonplaats. Op een winterse koude, doch zonnige zaterdag, besloten we even op verkenning te gaan in het Zennebeemdenbos. Dit gebied kwam de afgelopen jaren in de kijker, omwille van de plannen voor de bouw van een zwemparadijs. Dat de buurt bezwaar maakte, bleek al snel duidelijk. Men was niet echt opgezet met de plannen voor een nieuw Plopsaqua. Tot op de dag van vandaag, na herhaaldelijke wijzigingen van de plannen, nog altijd geen eerste spadesteek in de grond.

Vermits we een behoorlijk eind wonen van het reeds vermelde bos, begaven we ons vanuit onze woonplaats vooreerst in de richting van de Leuvense Vaart, die we geruime tijd bewandelden via het ernaast gelegen jaagpad, om nadien het pad te verlaten, richting Zennebeemdenbos. De zogenaamde Zennebeemden is een oud en bijzonder vochtig gebied dat zich eeuwenlang heeft ontwikkeld op de oevers van de Zenne. Getuige daarvan zijn de oude landschapselementen en houtkanten die al terug te vinden zijn op historische kaarten uit de 18e eeuw. Heel lang werd het gebruikt als productiebos, waar de hoge, oude populieren stille getuigen van zijn. Rond 1970 werd het noordelijke deel tijdelijk gerooid en als werkplaats gebruikt tijdens de aanleg van de E19 snelweg.  Nadien werd dit teruggegeven aan de natuur waardoor we er een relatief jong bos vinden met pioniersvegetatie op begroeide zandruggen. Het gebied maakt een belangrijke groene verbinding tussen de Barebeek- en Zennevallei en de andere Mechelse natuurgebieden rond de Dijle en de Leuvense Vaart.

Na te hebben genoten van de smalle wandelpaadjes doorheen het bos, bereikten we het nabij gelegen Technopolis, om dan via enkele verkeersarme wegen, opnieuw huiswaarts te stappen.”

569: Liedekerke, Zaterdag 22 september 2018, 16,270 km. (11.124,561 km.)

“Een wandeltocht waarvan we info konden aantreffen online. Deze aangeduide wandeltocht verkreeg de naam van Tweedorpenwandeling, doch in combinatie met een plaatselijke lus omheen Liedekerke, hadden we toch een mooie wandeldag in het vooruitzicht. Vooraf maakten we de verplaatsing via het openbaar vervoer. Na aankomst ter plaatse konden we dan ook vrij vlug op pad. Op de website van de gemeente vonden we de volgende korte info betreffende de door ons geplande wandeling:

‘De Tweedorpenwandeling is een wandeltocht van 8 km die de mooiste plekjes van Liedekerke en Roosdaal aandoet. Over en langsheen de vallei van de Pallitsebeek. Langs de prachtige vergezichten vanop de Aldriezen, de Pamelse Meersen en de Keirekenslos. En langsheen de Dommelingen naar het pastoriepark. In Liedekerke zijn er drie natuurgebieden: De Valier, de Pamelse meersen en de Palitsebeekvallei. De Valier, een mozaïek van natte graslanden, elzenbroekbosjes, moerassige ruigten, struikgewas en knotwilgenrijen, ligt in de nabijheid van het Liedekerkse station en het gehucht Ter Muilem en op wandelafstand van de kapellekes van den beeweg.

Het wandelpad door De Valier kreeg de naam Kadospad, bijnaam van de familie Lievens die deze oude losweg vroeger gebruikte om hun percelen in het natuurgebied de Valier te bereiken. Het pad begint langs een soortenrijk dottergrasland waar je in de zomer allerlei insecten zoals de zeldzame sleedoornpage en de muskusboktor kan bewonderen. Het loopt verder over een knuppelpad door een ruiger landschap met onder meer moerasspirea en grote valeriaan. Over de centraal gelegen Begijnegracht bereik je een andere oude losweg die vroeger het station verbond met de kapellekes van den beeweg van Ter Muilem. Dankzij de aanleg van het knuppelpad is het gebied ook toegankelijk bij overstromingen.

De Pamelse meersen is ook een natuurlijk overstromingsgebied van de Dender. Het is een typisch rivierlandschap met natte graslanden, rietkragen en bomenrijen. Twee waterlopen, de Oude Dender en de Boesdaalheidebeek, doorkruisen De Pamelse meersen. In de natste delen van het meersengebied kleuren voorjaarsbloeiers zoals bosanemoon, de oude bossen. In 2004 is Natuurpunt begonnen met de aankoop van een derde natuurgebied in Liedekerke: de Palitsebeekvallei. Als een van de eerste beheerwerken werd een oude buurtweg weer geopend. Dat wandelpad loopt tussen oude, maar daarom niet minder waardevolle valleibosjes. Elzenbroeken, dottergrasland en ruigtes wisselen elkaar er af met populieren. Op termijn worden de populieren vervangen door streekeigen bomen en struiken.’

Na afloop konden we nog even bij een drankje nagenieten van deze mooie natuurwandeling, met ondertussen het idee, dat de natuur zich stilaan opmaakt voor de herfst en de komende wintermaanden.”