Een tocht welke voorheen in de wandelgids
Marching, als volgt werd aangekondigd: ‘Zaterdag 30 maart 2013, Klinkaerttocht,
Memorial André Vanheulekom en François Schoeters, 2840 Terhagen (Antwerpen), vzw
De Kleitrappers, 7-14-21 km.’
“Na een ritje per auto bereikten we de plaats
van vertrek en vonden vrij gemakkelijk een parkeerplaats in de nabijheid van de
startplaats. Er kon worden gekozen uit de afstanden 7-14 of 21 km. We verkozen
de langste afstand te wandelen, met een werkelijke lengte van 21,1 km. Het
traject was verdeeld als volgt: 5,3 km – 5,5 km – 8,2 km en 2,1 km. Onderweg
zouden we drie controleposten aantreffen. Na een hapje en een kopje koffie
konden we op weg. Het eerste gedeelte van de te wandelen afstand bedroeg zoals
reeds vermeld 5,3 km. We verlieten de plaats van inschrijving en bemerkten
reeds de aanduiding dat we ons bevonden in de nabijheid van het Museum
Rupelklei. We volgden een soort tegelpad in de richting van de Rupeldijk, hierbij
reeds een lokaal wandelpad volgend, het Frans Bruynseelspad. Gekomen ter hoogte
van de Rupeldijk ging het linksaf. We verkregen aldaar de bordjes aangaande de
LF5 Vlaanderen Fietsroute en de Rupelkleiroute. Een stukje poëzie onderweg
mocht niet ontbreken, zoals we konden lezen: ‘Zeewater, vissen zwemmen, haaien
jagen, bubbels vliegen naar de lucht. Het duister komt eraan, ik zie de maanvis
al staan’. We wandelden voorbij een restant van de vroegere steenbakkerij om
stilaan wat verder een stukje bos te betreden.
Links en rechts van het pad kregen we
verwijzingen naar de vroegere nijverheid in de streek, vooral verwijzingen naar
‘Steen en Klei’. Even verder kregen we dan zicht op de lager gelegen
kleiputten. We konden even van het parcours afwijken door een 800 m verder
gelegen heuvel te beklimmen. Aldaar troffen we dan bovenop de heuvel een
oriëntatietafel aan alsook enkele zitbanken. We zetten nadien onze weg verder
doorheen het bos om tot slot opnieuw de Rupeldijk te bereiken en aldaar ditmaal
naar rechts te gaan. Zo vorderden we langzaam maar zeker naar de eerste
controlepost, gesitueerd in een hangaar van een bedrijf. Tijd dus om het
lunchpakket aan te spreken en de inwendige mens wat aan te sterken. Na deze
eerste rustpauze konden we op weg voor het tweede gedeelte van de wandeling,
over een afstand van 5,5 km. Vooreerst kregen we opnieuw een stukje bos te
verwerken, waarna we konden wandelen doorheen heidegebied. De voornaamste gids
aldaar betrof het Keibrekerspad. Over zanderige wegen ging het af en toe stevig
de hoogte in, doch de natuur was er schitterend. Af en toe kregen we zicht op
de lager gelegen kleiputten.
Na de doortocht in het heidegebied, ging het
later over veldwegen richting Koningin Astridpark om uiteindelijk aan te komen
ter hoogte van de kerk van Reet. Niet ver daar vandaan hadden we dan
uiteindelijk een tweede controle, gesitueerd in de voetbalkantine van K. Reet
S.K. Tijd alweer om de koffie te laten smaken en een hapje te nuttigen.
Inmiddels waren we zowat halverwege de wandeltocht. Het derde gedeelte bedroeg
iets langer in afstand, met name 8,2 km. Gedurende dit gedeelte van het traject
ging het langsheen de Molenbeekse Plassen, een soort overstromingsgebied
gesitueerd in Rumst, verkregen we een doortocht in nieuw aangelegde verkavelingen,
om nadien het Provinciaal Recreatie Domein De Schorre te betreden. Aldaar
konden we genieten van een weids uitzicht over het domein, konden smalle
wandelpaden volgen doorheen het omliggend bos, maar vooral wandelen over
aangelegde vlonderpaden. We konden er nagenoeg de sfeer ervaren van het
jaarlijks festival op het domein. Na deze aantrekkelijke passage, ging het
opnieuw naar de Rupeldijk, om korte rijd later een korte pauze in te lassen in
’t Steencaycken. De hoogste tijd om de dorst te lessen door middel van een
kopje koffie.
Nadien zetten we onze tocht verder langs de
Rupeldijk, alwaar we een ondertussen oude bekende ontmoetten, met name de LF5
Vlaanderen Fietsroute. We kregen dan nog een laatste controle in dezelfde
hangaar als voorheen. Restte nog een laatste stukje wandelweg van 2,1 km. Na
dit laatste oponthoud begonnen we aan de terugtocht naar de plaats van vertrek.
Het ging dan nagenoeg via dezelfde weg als voorheen, door een klein stukje bos
en vervolgens nog een korte doortocht over het nabij gelegen heidegebied.
Uiteindelijk bereikten we dan de startplaats en konden we met voldoening terug
zien op een geslaagde wandeling. Alleen de drukte onderweg dienden we er
noodgedwongen bij te nemen. Voortaan zouden we dan ook niet langer kiezen voor
georganiseerde wandeltochten, doch het houden bij de ondertussen vertrouwde
tochten langsheen groteroutepaden.”