532: Marcinelle, Zaterdag 07 september 2019, 20,938 km. (10.522,702 km.)

“Enkele jaren terug namen we nog eens deel aan een georganiseerde wandeltocht over de taalgrens. Deze zogeheten ‘43^e Marche des Noisettes’, werd toen ingericht door een plaatselijke wandelclub, ‘Les Marcheurs du XII de Marcinelle’. De aanbevolen startplaats bevond zich destijds ter hoogte van de Chapelle Notre Dame de la Bruyère, gesitueerd Rue de Nalinnes 555, te 6001 Marcinelle. Er kon worden gekozen uit de volgende te wandelen afstanden: 3 – 5,8 – 10,6 – 13,7 – 16,4 of 19,8 km. We verkozen deel te nemen aan de langste wandeling. Na vooraf de verplaatsing te hebben gemaakt, te hebben voldaan aan de inschrijving en na vooreerst te hebben genoten van een kopje koffie en een broodje, konden we omstreeks 10:15 uur van start gaan. Via een voormalige spoorwegbedding bereikten we een eerste bezienswaardigheid, met name de voormalige steenkoolmijn ‘Bois du Cazier’. Een uitgelezen plek om de camera te hanteren. Kort daarna hadden we de gelegenheid even te pauzeren op een eerste controlepunt in het ‘Maison des Pensionnés Home Jules Desstrée.

Een tweede gedeelte van het af te leggen parcours liet ons genieten van de stilte van het ‘Bois du Prince’, om er even later een tweede controlepost aan de treffen omstreeks het middaguur. Na te hebben genoten van een maaltijd gingen we terug op pad, ditmaal richting ‘Lake Side’, een watergebied, inmiddels op het grondgebied van het nabij gelegen Loverval. We bewandelden er een stukje van de ‘Sentier des Sarts’ en konden van nabij de ‘Grotte des Sarrazins’ bekijken. Nadien, na te hebben genoten van deze bezienswaardigheden, hadden we omstreeks 13:50 uur de gelegenheid even een frisdrankje te nuttigen, op reeds de derde controlepost van de dag. Zowat gekomen op het verst gelegen punt vanaf de startplaats, ging het langzaam maar zeker opnieuw die richting uit. Andermaal konden we genieten van een doortocht in het ‘Bois du Prince’, om uiteindelijk opnieuw de startplaats te bereiken omstreeks de klok van 16:00 uur. Een vierde controlepost onderweg lieten we even terzijde.”

191: Marcinelle, Zaterdag 11 september 2010, 19,5 km. (3848,498 km.)

Deze wandeling werd in de wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 11/9/2010 – 6001 Marcinelle (Hainaut), Marche des Noisettes, 6-12-20 km. Les Marcheurs du XII de Marcinelle. Départ: Ecole Bois Marcelle. Parcours boisé et campagnard.’ Na afloop van deze toch wel bijzondere wandeling, schreven we nog dezelfde avond een relaas met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 19:58 uur.

“Vandaag trokken we op pad vanuit de Ecole Bois Marcelle in Marcinelle (Charleroi). Aldaar werd door de plaatselijke wandelvereniging Les Marcheurs du XII de Marcinelle, een wandeltocht georganiseerd onder de welklinkende titel Marche des Noisettes. Deelnemers konden ter plaatse kiezen uit de volgende te wandelen afstanden: 6 – 12 – 20 km. Wij opteerden om deel te nemen aan de wandeling van 20 km, met een werkelijke afstand van 19,5 km. Onderweg, langsheen het parcours zouden we een drietal controleposten aantreffen. Reeds vroeg vertrokken ten huize, namen we alvorens de start, nog even de tijd om een hapje te eten en een koffie te nuttigen. Nadien waren we klaar voor een dagje klim- en daalwerk. We verlieten het schoolterrein om de weg te kiezen doorheen het aanpalende stukje bos. We konden bemerken dat het ook hier fel had geregend de voorbije dagen, wat tot uiting kwam door hier en daar nog wat modderige paadjes. Een klein stevig klimmetje deed ons uitkomen op de openbare weg.

Vanaf daar ging het rechtsaf, richting Nalinnes, via een zacht dalende bredere asfaltweg. Even verderop bereikten we de scheiding tussen de gemeenten Marcinelle (Charleroi) en Jamioulx (Ham-sur-Heure-Nalinnes). Een bordje bezijden de weg liet ons kennis maken met enkele gemeenten die verbroederd waren met Marcinelle. Niet verwonderlijk dat daar een tweetal Italiaanse plaatsen op vermeld waren. Even voorbij deze grensscheiding, namen we een links gelegen veldweg, die ons leidde naar het verderop gelegen bos. Hier konden we vooreerst even zigzaggen via een smalle boswegel, waarna een breder pad kon worden gevolgd. Hier konden we zien hoe de zonnestralen zich doorheen het dichte bladerdek brandden, om de lager gelegen planten te beschijnen. Een kleine beek poogde even het pad onder water te zetten. We vervolgden onze weg doorheen dit prachtig natuurgebied, tot we wat verder terug een smalle asfaltweg bereikten en enkele woonhuizen. Een sierlijk kapelletje leek de weg te wijzen naar het centrum van Jamioulx. We voelden ook aan het dalend weggetje, dat we in de richting van het centrum wandelden.

Korte tijd later, na 2,7 km, bereikten we de eerste controle in het Syndicat d’Initiative van Jamioulx. Gelet op de nog maar geringe gewandelde afstand, namen we hier geen pauze en vervolgden na de controle onze weg. Vooreerst dienden we hier een plaatselijke lus te bewandelen van 5,6 km, waarbij we hoofdzakelijk het traject zouden volgen van de Promenade de Jamioulx. We verlieten op die manier het centrale pleintje in de richting van het station. Juist voorbij de overweg, ging het vervolgens verder via een links gelegen veldweg, welke ons leidde naar een kleine sluis op de l’Eau d’Heure. Hier konden we talrijke hengelaars aantreffen, welke geboeid toekeken naar elkaar. We staken aan de sluis de waterloop over, om via een landelijke, aan hoogte winnende weg, verder te wandelen in de richting van de hoger gelegen bossen. Even nadat we opnieuw de spoorweg waren gedwarst, dienden we een rechts gelegen veldwegel te nemen, waar vooreerst stevig diende te worden geklommen. Langsheen ontelbare braambessen, ging het bij momenten stevig de hoogte in. Ondertussen werd het wat warmer en dienden sommigen al een stukje kledij uit te trekken.

Langsheen enkele merkwaardig gekleurde schapen, ging het naar een hoger gelegen drukke rijbaan. Onderweg kwamen we langsheen een plaatselijk baken Trî de Lobbes. Hier namen we ook notitie van de aanwezigheid van de markeringen van de GR12. We zouden dit grote-routepad een tijdje volgen. We volgden wat verder een eindje een woonzone, waarna de openbare weg als het ware doodliep en we de rand van een ander bosgebied bereikten. Ook hier dienden we even naar adem te happen, omwille van de hellingsgraad van de bosweg. We volgden nu een af en toe moeilijker begaanbaar pad, deels omwille van de glibberigheid, anderzijds door de aanwezigheid van gesteente op het pad. We stegen geleidelijk hoger, tot we een stuk vals plat bereikten en het hoogste punt in het bos. Een ander baken konden we hier aantreffen, met name Bois de Marbaix. Aangezien het vanaf dat punt verder ging in dalende zin, namen we hier even een korte pauze, om ook even te genieten van de rust en de stilte van het bos.

Korte tijd later begonnen we aan de lange afdaling, tot we na een tijdje wandelen opnieuw de lager gelegen waterloop bereikten en deze via een klein bruggetje overschreden. Aan de overkant bereikten we opnieuw de woonzone van Jamioulx en daalden op die manier verder af, richting Syndicat d’Initiative, voor een tweede controle. Ditmaal genoten we even van een welverdiende rustpauze en namen plaats op een bankje voor het gebouw. Hier, gezeten in het zonnetje, namen we nog even de tijd om een hapje te eten en even de omgeving te aanschouwen. We hadden ondertussen 8,3 km afgelegd en voelden dat al duidelijk in de beentjes. Na ons tweede oponthoud in Jamioulx, dienden we vervolgens een andere richting te kiezen en verlieten ditmaal het centrum via een alweer aan hoogte winnend weggetje. De pijltjes retour hielpen ons op de goeie weg. Na een kort stukje wandelen doorheen een woonzone, werd gekozen voor een smal wegje naar rechts en meteen wisten we hoe laat het was.

Dit smalle asfaltpaadje ging stevig de hoogte in en je zag het dorp zo verdwijnen in de diepte. We volgden nu gele ruitjes, welke de richting aangaven op de Promenade des belles Haies. Een volgend baken op onze weg kreeg destijds de welluidende naam Ruisseau du Marteleur. Even verderop bereikten we opnieuw de openbare weg, die over korte afstand was onderbroken en vervangen door een grindpad. We wandelden langsheen enkele houtstapels, om vervolgens langs een penitentiaire instelling te komen. Wat verder, verlieten we Jamioulx en betraden opnieuw het grondgebied van Marcinelle. We konden nu wat kijken naar de statige villa’s welke aan het oog voorbij gingen. Het ene huis al wat groter dan het andere. Binnen deze woonzone, kregen we uiteindelijk op onze weg een splitsing op het parcours, waarbij we afscheid dienden te nemen van de wandelaars aan de 6 en 12 km. Zij vervolgden hun weg rechtdoor, wij dienden rechtsaf te gaan. We vervolgden verder onze weg doorheen deze villawijk, tot we wat later links een bosgebied konden betreden.

Een dreef openbaarde zich en deed verlangen naar wat rust, weg van het autoverkeer. Opvallende aanwezige hier waren de varens, welke zich koesterden in het zonlicht. De ideale gelegenheid om enkele prachtige foto’s te nemen onderweg. De dreef welke we volgden leek wel eindeloos, doch dat kon ons niet deren. Hier konden we genieten van de natuur en vooral van de stilte en de eenzaamheid. Weinig wandelaars hadden blijkbaar gekozen voor de 20 km, waardoor we het gevoel hadden, het bos met niemand te moeten delen. Na geruime tijd te hebben genoten, bereikten we een open plek in het bos, waar zich een kiosk bevond. Hier dienden we van richting te veranderen en ging het parcours verder langsheen een plaatselijk trimpad. Toen we uiteindelijk noodgedwongen het bos dienden te verlaten, bereikten we een dalende weg en kregen we zicht op een terril welke zich even verderop bevond. We dienden vervolgens een links gelegen kasseiweg te nemen en hier werd nogmaals gevraagd om te klimmen.

Deze moeilijk begaanbare weg, bracht ons tenslotte tot aan het Centre Jules Destree, waar we een derde en laatste controle hadden op onze weg. We namen nog even de tijd om een pauze te nemen en hadden een leuke babbel met enkele leden van de organiserende club. Reeds 15,8 km afgelegd, restte ons nog slechts een korte afstand tot aan de eindcontrole. We trokken op weg voor het laatste gedeelte van de wandeling en trokken vooreerst door het centrum van Marcinelle, langsheen de plaatselijke kerk. Wat verderop bereikten we de vroegere mijnsite Le Bois du Cazier. Een indrukwekkend zicht op de hoge torens, welke het terrein domineerden. We hadden vandaag geluk, vermits in het kader van Open Monumentendag we gratis de site konden bezoeken. Deze kans lieten we natuurlijk niet liggen en brachten vervolgens een bezoek aan deze omgeving, die vooral bekend werd omwille van de vreselijke mijnramp van 8 augustus 1956. We konden dus een kijkje nemen in de voormalige gebouwen van de mijn en stonden versteld van de grootte van de aanwezige toestellen.

Tal van monumenten en gedenkplaten bevinden zich op deze site, die trouwens meerdere musea herbergt. Er is voldoende te zien om er vooral een daguitstap van te maken. Na deze eerder korte kennismaking met het verleden van Marcinelle, vervolgden we onze wandeling. We verlieten de site en volgden een smal grindpad dat verder naast de voormalige mijnsite verliep. Achterom konden we nog even een blik werpen op de slakkenbergen die de mijnsite omgeven. Even buiten het zicht van Le Bois du Cazier, kregen we opnieuw een smalle wegel te verwerken, die ons een heel eind buiten de omgeving van de mijn bracht. We wandelden op die manier terug in de richting van de startplaats, langsheen enkele weilanden en landerijen. Geruime tijd later bereikten we opnieuw de startzaal en konden we tevreden terugblikken op een wel erg geslaagde wandeling. Enigszins onder de indruk van wat zich ooit in Marcinelle heeft afgespeeld, reden we in stilte huiswaarts, alweer een ervaring rijker...”

Teneinde dit wandelverhaal stilaan af te ronden, blikken we nog even terug in het wandelboekje van maatje, vermits wijzelf destijds daarin geen indrukken neerschreven. ‘K: Veel bos en mooie natuur, met als hoogtepunt een bezoek aan de voormalige mijn van Marcinelle: Bois du Cazier.’