Deze wandeling werd in de
wandelgids Marching als volgt aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 11/9/2010 – 6001
Marcinelle (Hainaut), Marche des Noisettes, 6-12-20 km. Les Marcheurs du XII de
Marcinelle. Départ: Ecole Bois Marcelle. Parcours boisé et campagnard.’ Na
afloop van deze toch wel bijzondere wandeling, schreven we nog dezelfde avond
een relaas met betrekking tot onze belevenissen onderweg, omstreeks 19:58 uur.
“Vandaag trokken we op pad vanuit
de Ecole Bois Marcelle in Marcinelle (Charleroi). Aldaar werd door de
plaatselijke wandelvereniging Les Marcheurs du XII de Marcinelle, een
wandeltocht georganiseerd onder de welklinkende titel Marche des Noisettes.
Deelnemers konden ter plaatse kiezen uit de volgende te wandelen afstanden: 6 –
12 – 20 km. Wij opteerden om deel te nemen aan de wandeling van 20 km, met een
werkelijke afstand van 19,5 km. Onderweg, langsheen het parcours zouden we een
drietal controleposten aantreffen. Reeds vroeg vertrokken ten huize, namen we
alvorens de start, nog even de tijd om een hapje te eten en een koffie te
nuttigen. Nadien waren we klaar voor een dagje klim- en daalwerk. We verlieten
het schoolterrein om de weg te kiezen doorheen het aanpalende stukje bos. We
konden bemerken dat het ook hier fel had geregend de voorbije dagen, wat tot
uiting kwam door hier en daar nog wat modderige paadjes. Een klein stevig
klimmetje deed ons uitkomen op de openbare weg.
Vanaf daar ging het rechtsaf,
richting Nalinnes, via een zacht dalende bredere asfaltweg. Even verderop
bereikten we de scheiding tussen de gemeenten Marcinelle (Charleroi) en
Jamioulx (Ham-sur-Heure-Nalinnes). Een bordje bezijden de weg liet ons kennis
maken met enkele gemeenten die verbroederd waren met Marcinelle. Niet
verwonderlijk dat daar een tweetal Italiaanse plaatsen op vermeld waren. Even
voorbij deze grensscheiding, namen we een links gelegen veldweg, die ons leidde
naar het verderop gelegen bos. Hier konden we vooreerst even zigzaggen via een
smalle boswegel, waarna een breder pad kon worden gevolgd. Hier konden we zien
hoe de zonnestralen zich doorheen het dichte bladerdek brandden, om de lager
gelegen planten te beschijnen. Een kleine beek poogde even het pad onder water
te zetten. We vervolgden onze weg doorheen dit prachtig natuurgebied, tot we
wat verder terug een smalle asfaltweg bereikten en enkele woonhuizen. Een
sierlijk kapelletje leek de weg te wijzen naar het centrum van Jamioulx. We
voelden ook aan het dalend weggetje, dat we in de richting van het centrum
wandelden.
Korte tijd later, na 2,7 km,
bereikten we de eerste controle in het Syndicat d’Initiative van Jamioulx.
Gelet op de nog maar geringe gewandelde afstand, namen we hier geen pauze en
vervolgden na de controle onze weg. Vooreerst dienden we hier een plaatselijke
lus te bewandelen van 5,6 km, waarbij we hoofdzakelijk het traject zouden volgen
van de Promenade de Jamioulx. We verlieten op die manier het centrale pleintje
in de richting van het station. Juist voorbij de overweg, ging het vervolgens
verder via een links gelegen veldweg, welke ons leidde naar een kleine sluis op
de l’Eau d’Heure. Hier konden we talrijke hengelaars aantreffen, welke geboeid
toekeken naar elkaar. We staken aan de sluis de waterloop over, om via een
landelijke, aan hoogte winnende weg, verder te wandelen in de richting van de
hoger gelegen bossen. Even nadat we opnieuw de spoorweg waren gedwarst, dienden
we een rechts gelegen veldwegel te nemen, waar vooreerst stevig diende te
worden geklommen. Langsheen ontelbare braambessen, ging het bij momenten stevig
de hoogte in. Ondertussen werd het wat warmer en dienden sommigen al een stukje
kledij uit te trekken.
Langsheen enkele merkwaardig
gekleurde schapen, ging het naar een hoger gelegen drukke rijbaan. Onderweg
kwamen we langsheen een plaatselijk baken Trî de Lobbes. Hier namen we ook
notitie van de aanwezigheid van de markeringen van de GR12. We zouden dit
grote-routepad een tijdje volgen. We volgden wat verder een eindje een
woonzone, waarna de openbare weg als het ware doodliep en we de rand van een
ander bosgebied bereikten. Ook hier dienden we even naar adem te happen,
omwille van de hellingsgraad van de bosweg. We volgden nu een af en toe
moeilijker begaanbaar pad, deels omwille van de glibberigheid, anderzijds door
de aanwezigheid van gesteente op het pad. We stegen geleidelijk hoger, tot we
een stuk vals plat bereikten en het hoogste punt in het bos. Een ander baken
konden we hier aantreffen, met name Bois de Marbaix. Aangezien het vanaf dat
punt verder ging in dalende zin, namen we hier even een korte pauze, om ook
even te genieten van de rust en de stilte van het bos.
Korte tijd later begonnen we aan
de lange afdaling, tot we na een tijdje wandelen opnieuw de lager gelegen
waterloop bereikten en deze via een klein bruggetje overschreden. Aan de
overkant bereikten we opnieuw de woonzone van Jamioulx en daalden op die manier
verder af, richting Syndicat d’Initiative, voor een tweede controle. Ditmaal
genoten we even van een welverdiende rustpauze en namen plaats op een bankje
voor het gebouw. Hier, gezeten in het zonnetje, namen we nog even de tijd om
een hapje te eten en even de omgeving te aanschouwen. We hadden ondertussen 8,3
km afgelegd en voelden dat al duidelijk in de beentjes. Na ons tweede oponthoud
in Jamioulx, dienden we vervolgens een andere richting te kiezen en verlieten
ditmaal het centrum via een alweer aan hoogte winnend weggetje. De pijltjes
retour hielpen ons op de goeie weg. Na een kort stukje wandelen doorheen een
woonzone, werd gekozen voor een smal wegje naar rechts en meteen wisten we hoe
laat het was.
Dit smalle asfaltpaadje ging
stevig de hoogte in en je zag het dorp zo verdwijnen in de diepte. We volgden
nu gele ruitjes, welke de richting aangaven op de Promenade des belles Haies.
Een volgend baken op onze weg kreeg destijds de welluidende naam Ruisseau du
Marteleur. Even verderop bereikten we opnieuw de openbare weg, die over korte
afstand was onderbroken en vervangen door een grindpad. We wandelden langsheen
enkele houtstapels, om vervolgens langs een penitentiaire instelling te komen.
Wat verder, verlieten we Jamioulx en betraden opnieuw het grondgebied van
Marcinelle. We konden nu wat kijken naar de statige villa’s welke aan het oog
voorbij gingen. Het ene huis al wat groter dan het andere. Binnen deze
woonzone, kregen we uiteindelijk op onze weg een splitsing op het parcours,
waarbij we afscheid dienden te nemen van de wandelaars aan de 6 en 12 km. Zij
vervolgden hun weg rechtdoor, wij dienden rechtsaf te gaan. We vervolgden
verder onze weg doorheen deze villawijk, tot we wat later links een bosgebied
konden betreden.
Een dreef openbaarde zich en deed
verlangen naar wat rust, weg van het autoverkeer. Opvallende aanwezige hier
waren de varens, welke zich koesterden in het zonlicht. De ideale gelegenheid
om enkele prachtige foto’s te nemen onderweg. De dreef welke we volgden leek
wel eindeloos, doch dat kon ons niet deren. Hier konden we genieten van de
natuur en vooral van de stilte en de eenzaamheid. Weinig wandelaars hadden
blijkbaar gekozen voor de 20 km, waardoor we het gevoel hadden, het bos met
niemand te moeten delen. Na geruime tijd te hebben genoten, bereikten we een
open plek in het bos, waar zich een kiosk bevond. Hier dienden we van richting
te veranderen en ging het parcours verder langsheen een plaatselijk trimpad.
Toen we uiteindelijk noodgedwongen het bos dienden te verlaten, bereikten we
een dalende weg en kregen we zicht op een terril welke zich even verderop
bevond. We dienden vervolgens een links gelegen kasseiweg te nemen en hier werd
nogmaals gevraagd om te klimmen.
Deze moeilijk begaanbare weg,
bracht ons tenslotte tot aan het Centre Jules Destree, waar we een derde en
laatste controle hadden op onze weg. We namen nog even de tijd om een pauze te
nemen en hadden een leuke babbel met enkele leden van de organiserende club.
Reeds 15,8 km afgelegd, restte ons nog slechts een korte afstand tot aan de
eindcontrole. We trokken op weg voor het laatste gedeelte van de wandeling en
trokken vooreerst door het centrum van Marcinelle, langsheen de plaatselijke
kerk. Wat verderop bereikten we de vroegere mijnsite Le Bois du Cazier. Een
indrukwekkend zicht op de hoge torens, welke het terrein domineerden. We hadden
vandaag geluk, vermits in het kader van Open Monumentendag we gratis de site
konden bezoeken. Deze kans lieten we natuurlijk niet liggen en brachten
vervolgens een bezoek aan deze omgeving, die vooral bekend werd omwille van de
vreselijke mijnramp van 8 augustus 1956. We konden dus een kijkje nemen in de
voormalige gebouwen van de mijn en stonden versteld van de grootte van de
aanwezige toestellen.
Tal van monumenten en gedenkplaten
bevinden zich op deze site, die trouwens meerdere musea herbergt. Er is
voldoende te zien om er vooral een daguitstap van te maken. Na deze eerder
korte kennismaking met het verleden van Marcinelle, vervolgden we onze
wandeling. We verlieten de site en volgden een smal grindpad dat verder naast
de voormalige mijnsite verliep. Achterom konden we nog even een blik werpen op
de slakkenbergen die de mijnsite omgeven. Even buiten het zicht van Le Bois du
Cazier, kregen we opnieuw een smalle wegel te verwerken, die ons een heel eind
buiten de omgeving van de mijn bracht. We wandelden op die manier terug in de
richting van de startplaats, langsheen enkele weilanden en landerijen. Geruime
tijd later bereikten we opnieuw de startzaal en konden we tevreden terugblikken
op een wel erg geslaagde wandeling. Enigszins onder de indruk van wat zich ooit
in Marcinelle heeft afgespeeld, reden we in stilte huiswaarts, alweer een
ervaring rijker...”
Teneinde dit wandelverhaal
stilaan af te ronden, blikken we nog even terug in het wandelboekje van maatje,
vermits wijzelf destijds daarin geen indrukken neerschreven. ‘K: Veel bos en
mooie natuur, met als hoogtepunt een bezoek aan de voormalige mijn van
Marcinelle: Bois du Cazier.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten