375: Morlanwelz, Maandag 04 juli 2016, 31,633 km. (7621,769 km.)

“Vandaag was het de grote dag, immers we vertrokken voor een tocht van elf dagen, welke ons uiteindelijk ertoe zou leiden, dat we op de 14^de juli Reims zouden bereiken. Onze vorige etappe op weg naar Santiago de Compostela dateerde immers reeds van 30 april 2016, toen we eindigden in Morlanwelz, zowat de laatste grote halte vóór de Franse grens. We vertrokken dan ook vrij vroeg ten huize, voorzien van onze wandelkar, waarin het nodige materiaal voor de komende elf dagen was opgeborgen. Omstreeks 06:35 uur, ging het dan ook per bus naar het station van Mechelen. Even later, omstreeks 06:59 uur namen we de trein IC3428 richting Binche. De dag zou echter niet meteen een start kennen zoals we hadden gedacht. Eenmaal op de trein kregen we te horen, dat wegens een ongeval en beschadiging aan de infrastructuur, de trein niet tot het eindstation zou rijden. Als gevolg daarvan hielden we halt in Brussel-Zuid en hadden aldaar om 07:43 uur aansluiting naar Charleroi-Zuid. Gelukkig konden we tot slot daar vrij vlug verbinding maken naar het station van Morlanwelz, dat we bereikten omstreeks 09:14 uur. Hoeft het nog gezegd, onderweg daarheen was het beginnen regenen en dat beloofde weinig positief voor de rest van de dag.

In Morlanwelz ging het vanaf het station in de richting van de Rue de la Potrée, het kruispunt waar onze vorige etappe werd afgesloten. We wandelden dus vooreerst via de Place Albert 1er, teneinde er de dag aan te vangen met een kopje koffie in de taverne L’Italo-Belge, de klok wees toen reeds 09:20 uur aan en we hadden nog een lange dag voor de boeg. Na deze rustpauze en ondertussen voorzien van ons regenpak, ging het verder via de Rue Raoul Warocqué, de Rue de la Résistance en de Rue Général de Gaulle naar het reeds eerder vermelde kruispunt. Met heel wat vertraging konden we dan uiteindelijk aan onze volgende etappe, op weg naar Santiago de Compostela beginnen. Tijdens een voorgaande etappe bereikten we dit kruispunt komende van rechts uit de richting van de Chaussée de Mariemont. Ditmaal hielden we rechtdoor aan en volgden we de Rue de la Potrée. Officiële start dus om 09:50 uur lokale tijd. Voorzien van koel regenwater stapten we aanvankelijk over asfalt langsheen de lokale begraafplaats. Een eerste blauw-gele sticker met daarop de schelp, gaf ons de aanwijzing dat we ons bevonden op de Via Gallia Belgica. Even voorbij het kerkhof verlieten we ter hoogte van een splitsing de openbare weg en hielden rechtdoor aan op een gedeeltelijk verharde veldweg. Vrij snel kregen we de eerste waterplassen voor de voeten en was het laveren teneinde de voeten droog te houden.

We konden amper genieten van de vergezichten, omwille van de neerslag en de laag hangende bewolking. De aardeweg volgend bereikten we een spoorweg, alwaar we voor links kozen. We wandelden een tijdje evenwijdig met de spoorweg, om vervolgens op een T-splitsing voor rechts te kiezen. Volgens onze wandelgids heette deze plek ‘Le chien qui pisse’. Het was er in elk geval een natte bedoening. We kruisten de spoorweg en bleven rechtdoor wandelen. Naarmate we vorderden werd het pad steeds moeilijker begaanbaar. Waterplassen maakten plaats voor modder, het hoge gras en de diepe tractorsporen maakten het alleen nog maar erger. Soms leek het alsof er geen doorkomen aan was. Toch lukte het met moeite om wat later een hoogspanningsmast te bereiken, alwaar de veldweg zich splitste. Het rechter pad leek er nog erger aan toe te zijn, dus volgden we de raadgeving in de wandelgids en namen de linker tak. We wandelden alzo nagenoeg evenwijdig met de linker hoogspanningslijn, ook al gaven GR-tekens en Compostelastickers de andere richting aan. Enigszins gehuld in een nevel, bemerkten we in de verte de eerste mijnterrils.

Af en toe in een soort geul wandelend, ging het even later onder de restanten door van een oude betonnen brug. De klok gaf ondertussen 11:00 uur aan en we vonden het stilaan tijd even een korte drankpauze te houden, net voorbij de brug. Een doosje fruitsap was alvast een opsteker onderweg. Een Compostelasticker op een stuk afvoerbuis, ditmaal van rode kleur, gaf ons de zekerheid, nog steeds het juiste pad te volgen. Nadien vervolgden we onze weg, teneinde de Rue de Binche te bereiken, die zich weliswaar bevond op het einde van deze veldweg en net voorbij een boerderij. Het kostte dan ook heel wat moeite de weg te bereiken, aangezien het einde van de veldweg was omgetoverd tot een soort beerput, waar je tot de knieën zou in verzinken. We maakten dan ook een ommetje over een deel van de akker, langsheen de mesthoop om droog de Rue de Binche te bereiken in het gehucht Garga. Gelukkig met min of meer propere wandelschoenen, maar het water had reeds zijn tol geëist, met natte voeten als gevolg. We volgden de Rue de Binche en vervolgens de Rue Joseph Wauters naar links. Onderweg een opmerkelijke bezienswaardigheid ‘Eglise à vendre’, kerk te koop dus. We bevonden ons ondertussen in Péronnes-les-Binche. Wat verderop hielden we even halt in een klein café.

We werden er warm onthaald door de uitbater, de genaamde Dominique van Italiaans-Griekse ouders, welke ons vrijwel meteen een gratis cola aanbood. Een leuke babbel in het café bistro Les Bons Amis, liet ons uiteindelijk toe de weg te vervolgen omstreeks 12:10 uur. We hadden meteen een warm pelgrimsgevoel verkregen. Met een ‘bonne route’ en ‘du courage’ stapten we verder doorheen de Rue Joseph Wauters tot aan het kruispunt met de Chaussée Brunehault. Hier ging het naar rechts tot aan een verder gelegen rotonde. We dienden er de richting Binche te nemen tot aan een vestiging van Brico Plus. Daar aangekomen ging het rechtsaf via een veldweg, naar verluidt een oud tracé van de Chaussée Brunehault, een deel van de vroegere Romeinse Heirbaan Keulen-Bavay. We vonden er ter hoogte van de inrit naar de Brico een plekje bezijden het pad, teneinde even te denken aan de inwendige mens. Net toen we een poging ondernamen de broodjes te nuttigen, kregen we een flinke regenbui over ons heen. De maaltijdpauze was dan ook van vrij korte duur, waarna we onze weg vervolgden via een graspad. We draaiden enigszins naar links en bereikten even verder de Mont de la Justice. Gelukkig konden we hier profiteren van de helling in dalende zin. Het ging beneden rechtsaf in de Rue de la Princesse en vervolgens ter hoogte van een wegwijzer naar het Musée Gallo-Romain en het baken Chaud Crotté, naar links in de Chaussée Romaine. We bereikten vervolgens het Statio Romana in Waudrez.

We bewandelden er een gedeelte van het traject ‘De Binche à Vodgoriacum’. Jammer genoeg konden we het museum niet bezoeken, daar het tijdens de voorbije dagen volledig onder water had gestaan. De schade was dan ook aanzienlijk. We mochten dan ook een kijkje nemen binnen, teneinde ons te vergewissen van de schade. Ondanks alle ellende, kregen we toch een mooie stempel in ons Compostelaboekje. De schuldige voor de aangerichte schade: een waterloop in de nabijheid. Voorbij het museum volgden we verder de Chaussée Romaine, ditmaal een flinke klim, tot aan een volgende rotonde. We hielden de richting Maubeuge aan op de N563, de Chaussée d’Estinnes en sloegen vervolgens de eerste straat rechts in, de Chemin des Vaches. We kregen zowaar voor het eerst op deze maandag de zon te zien. De weg welke we nu volgden, golfde min of meer tussen akkers en weiden. De eerste windturbines verschenen en we zouden er de komende dagen steeds meer te zien krijgen. Een golvende weg heeft ook enkele dalen, in zoverre dat we er eentje te verwerken kregen waar het water zowat 30 cm hoog stond. Er zat niets anders op, dan via een verhoogde grasberm omheen het water te stappen.

Na ruim 1,5 km dit smalle betonbaantje te hebben bewandeld, kregen we links de kerk in zicht van Estinnes-au-Val, omringd door een tweetal windturbines. We overschreden de Ruisseau des Estinnes via de Rue de Trivières en gingen aan het volgende kruispunt linksaf, via de Rue de L’Enfer, richting kerk. Zo bereikten we nadien links van de weg de kapel Notre-Dame-des-7-Doulers en even verderop de Sint-Maartenskerk van Estinnes-au-Val. Het was zowat 14:45 uur geworden, toen een huisgevel onze aandacht trok door een mooie blauwe tegel in het pleisterwerk, waarop een gele gestileerde Sint-jakobsschelp, voorzien van een gele pijl. Duidelijk dat we dus op de aangewezen route zaten. Aan de overzijde van de weg troffen we een bushokje aan, alwaar we even pauze hielden om de dorst te lessen. Even later verlieten we de dorpskom van het kleine Estinnes-au-Val en stapten verder zuidwaarts, via de Rue Grande, richting Estinnes-au-Mont. Het ging een poosje evenwijdig met de Ruisseau des Estinnes. We kwamen langsheen een apotheek en hielden daar even halt, vermits we, toch ruim voorzien van een medische kit, een pijnstiller hadden vergeten. Dus gingen we aldaar over tot de aankoop van een doos Dafalgan. We wandelden steeds maar in dezelfde richting verder, langsheen de manège Le Fayt, tot we geruime tijd later de kerk bereikten van Estinnes-au-Mont. Een modern waterrad sierde de dorpskom. Even voorbij de kerk kruisten we de gevaarlijke Chaussée Brunehault, de weg Binche-Givry (N563), teneinde aan de overzijde de Rue des Trieux te nemen, richting Fauroeulx.

Geruime tijd later, konden we deze Rue des Trieux verlaten, via een schuin rechts dalende Rue du Moulin. Bergaf wandelen heeft ook af en toe eens nut onderweg. Een kruispunt verder, verlieten we even het beton en namen een verharde veldweg, welke ons deed uitkomen ter hoogte van de Rue des Grands Trieux, opnieuw beton dus. We hielden rechts aan, wandelden voorbij een containerpark en volgden de Rue Biscaille, onder een oude spoorweg door, welke een nieuw bestaan kent als een Ravel Fietsroute. We hielden steeds dezelfde richting aan, waarbij de Rue Biscaille ondertussen de Rue Verte was geworden. De kronkelende weg liet ondertussen het aantal afgelegde kilometers oplopen. Ter hoogte van het kruispunt met de Rue des Déportés, wandelden we verder via laatstgenoemde straat, kruisten opnieuw de Ruisseau des Estinnes en sloegen rechtsaf in de Rue Tous Vents. Hier, dit landelijk wegje volgend, kregen we opnieuw een mengelmoes van wat de natuur te bieden heeft. Een holle weg, begroeide bermen en later opnieuw uitgestrekte landerijen en weiden. De Rue Tous Vents was ondertussen overgegaan in de Chemin de Maubeuge en dat deed reeds een belletje rinkelen met het oog op de volgende dag.

Uiteindelijk bereikten we de restanten van het ‘Ancien couvent des soeurs d’Amiens’, het is te zeggen een rode bakstenen muur, voorzien van een roestig toegangshek, alwaar we rechtsaf dienden te gaan in de Rue du Château, richting dorpskern van Croix-Lez-Rouveroy. Weinige ogenblikken later wandelden we langsheen de O.-L.-Vrouwkerk van het dorp, een weliswaar gesloten kerk. Voorbij de kerk ging het vervolgens via de Rue Général Leman naar Rouveroy. Onderweg daarheen kwamen we langsheen het Château de Rouveroy en de plaatselijke église Saint-Rémi. Even later bereikten we de drukke N40, de Rue Roi Albert, om zowat 50 m verder aan de overzijde te kiezen voor de Rue Sainte Barbe. Hier wandelden we in de richting van La Houblonnière. Op een Y-splitsing werden we enigszins misleid door een aangebrachte Compostelasticker, waardoor we de Rue Sainte Barbe volgden in de verkeerde richting. Op die manier volgden we een landelijke kaarsrechte weg, waarbij de Rue Sainte Barbe overging in de Rue du Petit Paris. Ondertussen hadden we reeds de Belgisch-Franse grens ongemerkt overschreden. Nog steeds hetzelfde wegje volgend bevonden we ons ondertussen in de Rue de la Forge. Uiteindelijk, totaal uit de richting gewandeld, vroegen we raad ter hoogte van een boerderij. Aldaar verwees men ons naar een veldweg linksaf.

Vermits deze weg amper een weg kon worden genoemd, althans niet volgens het uitzicht, hadden we een vermoeden dat de bedoelde veldweg nog iets verder gesitueerd was. Nog een eindje verder stappend, bevonden we ons plots in Villers-Sire-Nicole. Een passante werd aangesproken en toen bleek dat we zowat drie kilometer uit de richting waren gegaan. We verkregen dezelfde info, met betrekking tot de eerder genoemde veldweg, zoals later zou blijken de Rue de Queniau. We keerden dus op onze stappen terug naar de reeds eerder geziene boerderij en begonnen aan de beklimming van deze amper begaanbare weg, of moeten we eerder stellen, geul. Een mengeling van puin, keien, modder, gras en dat alles voorzien van diepe voren, je kan je na 30 km stappen niets beter wensen. Enkele flinke beklimmingen later, kregen we eindelijk de kerk van Vieux-Reng in zicht en dat was geen minuut te vroeg. Via de dalende Rue de la Place bereikten we de Place de l’Eglise. We konden er meteen als afsluiter van de dag de plaatselijke kiosk bewonderen, een blik werpen op de kerk en de Mairie. Weliswaar gesloten, daar we slechts Vieux-Reng hadden bereikt om 20:00 uur.

We namen dan ook vervolgens telefonisch contact op met onze lokale contactpersoon, Mme. Lecocq, aangezien we onderdak hadden geregeld in de Salle des Sports op dezelfde Place de l’Eglise. Vermits Vieux-Reng geen enkel café noch winkel meer heeft, konden we ons toch nog bevoorraden via een andere weg. De cola en de Ice-tea waren dan ook welkom. In het onderkomen ging het dan ook vrijwel meteen in de richting van de douche, waarna matras en slaapzak werden in gereedheid gebracht, om een eerste maal te overnachten op Frans grondgebied. Deze lange eerste wandeldag eindigde dan ook na 42178 stappen, 31,633 km, goed voor 1527,3 cal in een tijd van 7.40.15 uur. Gelet op de privacy van de door ons gecontacteerde personen ter plaatse, onthouden wij ons hun verdere coördinaten te vermelden. Weliswaar een woord van dank via deze weg aan Laurence en Philippe alsook de inwoners van Vieux-Reng, voor de gepaste opvang ondanks het late uur, de warme ontvangst, de gastvrijheid en vooral het logement. We hielden er dan ook aan, enkele de volgende ochtend te bedanken, naar aanleiding van een bezoekje aan de Mairie voor het verkrijgen van een stempel in ons boekje. Morgen gaat de tweede dag van start, richting Maubeuge.”