217: Staden, Zaterdag 22 januari 2011, 21,6 km. (4390,116 km.)

Een wandeltocht, welke in de wandelgids Marching als volgt werd aangekondigd: ‘Zaterdag – Samedi 22/1/2011, 8840 Staden (West-Vlaanderen) – Putje Wintertocht, 5-10-15-20 km. W.S.V. De Colliemolen Oostnieuwkerke – Staden. Start: Vrije Basisschool. Rustig en lichtgolvend parcours over de heuvelrug van Staden. Gratis zakje chips voor elke deelnemer.’ Na afloop schreven we nog dezelfde avond een kort verslag, met betrekking tot de bezienswaardigheden onderweg, omstreeks 19:06 uur.

“Dat de winter nog lang niet voorbij is, dat mochten we vandaag een beetje ervaren. Deze ochtend begaven we ons naar het West-Vlaamse Staden, alwaar onder de noemer Putje Wintertocht, een wandeling werd georganiseerd door de plaatselijke club WSV De Colliemolen. De startplaats bevond zich aldaar in de lokale Vrije Basisschool. Bij onze aankomst was de parking reeds volzet, doch wij werden doorverwezen naar de even verder gelegen sporthal, alwaar er voldoende kon worden geparkeerd. Even later, vergezeld van wat regendruppels, bereikten we een reeds drukke zaal. Om even na acht uur bleek dat reeds meer dan 200 wandelaars onderweg waren. Wij namen vooreerst de tijd om een hapje te eten en een koffie te drinken. Ondertussen konden we zien dat kon worden gekozen uit vijf verschillende afstanden, met name 7, 10, 14, 17 of 22 km. Wij kozen vandaag voor de 22 km, met een werkelijke afstand van 21,6 km. Onderweg zouden we tweemaal halt houden op dezelfde rustpost.

Korte tijd later, voorzien van regenpak en poncho, konden we op weg. Bij het verlaten van de Basisschool ging het linksaf, richting sportcomplex. We kregen al onmiddellijk de aanduiding dat we twee lokale fietsroutes volgden, De keur jeuze neuze Route en de Staen-Oost-West. Aan het volgende kruispunt ging het rechtsaf, langsheen de sporthal, waarna zich de deelnemers aan de wandeling naar verschillende richtingen splitsten. De afstanden 10, 14 en 17 gingen linksaf, de 22 km naar rechts. Beide richtingen werden evenwel gevolgd door de 7 km stappers. We volgden een korte doorsteek tussen enkele woonstraten van een verkaveling, waarna we een klein stukje winkelstraat bewandelden. Onderweg kregen we wat informatie over de plaatselijke reuzin Wanne van de Speyhoek, wiens laatste optreden jammer genoeg reeds dateert van 2003. We vervolgden onze weg doorheen enkele woonstraten, in de richting van de sportvelden. Een klein ommetje rond een van de terreinen, deed ons uitkomen ter hoogte van één van de drukke invalswegen naar Staden.

We volgden deze weg over korte afstand, om ter hoogte van een kapel, links een landelijke weg in te slaan. Zo konden we al heel vlug zien, hoe de landerijen nog te lijden hadden van de wateroverlast van de afgelopen weken. Hier voelden we ook al de schrale wind, welke ons de rest van de dag zou blijven gezelschap houden. Deze landelijke weg leidde ons naar een voormalige spoorwegbedding. Aldaar konden we vernemen dat langsheen de voormalige spoorlijn Armentières – Oostende, nu kon worden gewandeld en gefietst langsheen de Vrijbosroute. We kozen de linkse richting en wandelden zo een eindje langsheen dit traject. Wat verderop verlieten we de route en namen de richting van een rechts gelegen woongedeelte. We kregen er de aanduiding dat we ons bevonden langsheen het ’s Graveneikepad. Een kort stukje woonstraat, werd opnieuw gevolgd door landelijke wegen.

We kregen als het ware een rondleiding langsheen enkele statige boerderijen. Af en toe kregen we onderweg een kapelletje in zicht, doch voelden op iedere hoek van de straat, hoe telkens de wind in het nadeel blies. We bevonden ons terug op de fietsroute Staen-Oost-West en vernamen via een infobord dat deze route een aanvang neemt in Staden en een lengte heeft van 47 km. Het parcours ervan bevindt zich in hoofdzaak tussen Roeselare en Houthulst. Ook De keur jeuze neuze Route werd even later opnieuw bewandeld, een route waarover we vernamen dat die beschikt over een lussenpatroon en in elke deelgemeente kan worden aangevangen. Na tal van landelijke wegen te hebben gezien, bereikten we na 6,8 km de Klerkenstraat, alwaar we in de hangaar van een boerderij even konden genieten van een pauze. We lieten ons de warme drank dan ook welgevallen. Even later begonnen we aan een plaatselijke lus.

We kregen over korte afstand een tweetal splitsingen onderweg, waarbij we bij een eerste passage, tweemaal na elkaar rechts dienden aan te houden. Ook ditmaal verliep het traject in hoofdzaak langsheen landelijke wegen, waarbij we onderweg zicht kregen op de lokale boerderijen en de er omheen liggende weilanden en landerijen. Af en toe werden we voorzien van wat regendruppels, zij het eerder met mate. Toch dienden af en toe regenjassen en paraplu’s ter hand te worden genomen. Onderweg kwamen we langsheen de plaatselijke Sint Antoniusschool, welke werd opgericht in 1908. Later in 1974, zou een moderner prefab gebouw het vorige vervangen. We volgden naast de school een kerkwegel, welke overging in een smalle geasfalteerde wegel. Die gaf uit op een drukke weg, alwaar we het grondgebied betraden van Zarren (Kortemark). Even verder ging het haaks links een veldweg op. Hier werd het even ploeteren door de modder, maar in hoofdzaak konden we toch een stukje grasberm volgen.

We kwamen terug op een landelijke weg uit en gingen rechtsaf, hierbij de Molenroute volgend, een fietstraject van 30 km. In de verte konden we een molen zien, doch jammer genoeg ging het parcours van de wandeling een andere richting uit, terug naar de hoofdweg van even voordien. Deze weg werd vervolgens gedwarst, om aan de overzijde een andere landelijke route te volgen. Even ging het zowaar over het erf van een boerderij, waarbij we net langs de mesthoop gingen naar het erachter gelegen paadje. Onderweg kregen we nu tal van serres te zien, waar blijkbaar werd gekozen voor de teelt van aardbeien. Nog eenmaal ging het de drukke weg naar Zarren over en volgden de landelijke wegen elkaar op, opnieuw in de richting van de controlepost. Korte tijd later bereikten we opnieuw een punt waar we reeds vroeger tijdens de wandeling waren langs gekomen en zodoende volgden we een stukje dezelfde route, richting boerderij voor een tweede halte, ditmaal na 14,4 km. Restte ons nog een laatste stukje wandelweg van 7,2 km.

Na onze tweede onderbreking, leidde het parcours ons opnieuw langsheen een tweetal splitsingen, waarbij we ditmaal ter hoogte van de tweede splitsing rechtdoor aanhielden. Op die manier dienden we even te klimmen, vermits we ditmaal de heuvelrug van Staden van nabij gingen bekijken en aan de benen aanvoelen. We volgden er terug een gedeelte van het s’ Gaveneikepad, een lokale route welke een aanvang kent in Staden en een lengte heeft van 8,5 km. What goes up, must go down, dus volgde even verder een afdaling, waarbij we voor het eerst het zonnetje kregen te zien. Jammer genoeg zou dat slechts voor een korte periode zijn. Een langzame afdaling werd gevolgd door enkele landelijke weggetjes, waarbij we als het ware een wijde boog wandelden. Dit had tot gevolg, dat we een tijdje later opnieuw de heuvelrug dienden te overschrijden, ditmaal komende vanuit een andere richting. Bij deze tweede klim zat de wind echt wel volledig in het nadeel en dat voelde heel onaangenaam.

Eenmaal de top van de heuvel overschreden, konden we in de verte reeds de kerk van Staden herkennen. Alvorens een tweede maal langsheen de voormalige spoorlijn te wandelen, begaven we ons nog een kort stukje langsheen de Gitsbergroute, een fietsomloop van 45 km. Een bocht verder op de weg, ging het haaks linksaf en zo bereikten we voor de tweede maal de voormalige spoorbedding Armentières – Oostende. Ditmaal ging het in rechte lijn, richting centrum van Staden. Het voormalige station van Staden werd gepasseerd en even verder de plaatselijke brandweerkazerne. Een aangeplante boom uit 1993, herinnerde aan de verbroedering met het Duitse Staden. Zo bereikten we opnieuw de openbare weg en gingen rechtsaf, richting aankomst. Deze laatste rechte lijn, bracht ons nog langsheen het kerkhof van Staden en hier maakten we nog even halt. Op deze begraafplaats bevindt zich immers het graf van de Britse piloot, luitenant Peter James Nankivell, die op 07 februari 1943 sneuvelde in een luchtgevecht met een Duits vliegtuig. Op 11 november 2009, werd in de nabijheid van diens graf, een gedenkplaat onthuld.

Vervolgens begaven we ons terug op weg en wandelden doorheen de laatste straat, richting Basisschool van Staden. Een laatste bord, inzake de autoroute A. Rodenbach, deed ons vervolgens uitkomen in een volle startzaal. Met een beetje geluk konden we nog ergens aanschuiven aan een tafeltje en nog even nakaarten over de tocht. Omstreeks 14 uur hadden zich reeds 1410 wandelaars aangemeld. Wij begaven ons echter vervolgens richting thuishaven om plaats te nemen achter de pc en jullie te voorzien van een reeks foto’s en een wandelverslag. Morgen kiezen we andere oorden...”

We eindigen met een blik in de respectievelijke wandelboekjes, waarin ook enkele eerste indrukken werden neergeschreven. ‘K: Wandeling zonder karakter. Boerenput met alles erop en eraan. Hier keer ik zeker niet terug! J: Wandeling door Staden en omgeving. Langs landelijke wegen en via de heuvelrug van Staden, korte doortocht door Zarren.’