Deze tocht werd niet aangekondigd
in de wandelgids Marching, doch via andere bronnen vernamen we de noodzakelijke
informatie. Na afloop schreven we nog dezelfde avond het relaas inzake onze
belevenissen onderweg, omstreeks 21:08 uur.
“Toen we deze ochtend omstreeks
06:15 uur ontwaakten, viel het water nog met bakken uit de hemel. Het zag er
niet rooskleurig uit, om in die omstandigheden de wandelschoenen aan te
trekken, maar we waagden het er toch maar op. We trokken dan ook voor dag en
dauw richting Prosperpolder (Kieldrecht). Aldaar werd immers in het kader van
Vlaanderen Wandelt, een tocht georganiseerd door de WSV Sportraad Beveren en
Bloso. Alhoewel deze wandeling niet werd aangekondigd in Marching, hadden we
recent toch ter zake een flyer gevonden die ons alvast een idee gaf, wat ons te
wachten stond. Een unieke en prachtige herfstwandeling doorheen de polders en
langs het Verdronken Land van Saeftinghe en kerncentrale afhankelijk van de
gekozen afstand. We zouden in elk geval onderweg iets te zien krijgen en dat is
zoveel beter dan een tocht doorheen een aantal woonwijken, waar sommige
wandelclubs een patent op hebben genomen. Onze gps leidde ons deze ochtend dan
ook naar het Jeugdcentrum van Prosperpolder. Bij aankomst vonden we vlot
parkeerplaats ter hoogte van de kerk en konden weinig later terecht in de ruime
startzaal.
We werden in elk geval
vriendelijk onthaald en kregen koffie besteld aan tafel! Er waren nog enkele
moedigen aanwezig die evenals wijzelf de regen trotseerden. Een duidelijk
plannetje gaf aan hoe het traject verliep en was het duidelijk dat we de
langste afstand dienden te kiezen, wilden we alles zien onderweg. Er kon
trouwens worden gekozen uit vier verschillende afstanden, met name 6, 12, 18 of
24 km. We opteerden voor de gehele wandeling, met een werkelijke lengte volgens
de inrichters van 21,8 km. Na het nuttigen van onze ontbijtkoek en een lekkere
koffie, trokken we onze regenoutfit aan en trokken op pad. We verlieten het
Jeugdcentrum en sloegen linksaf. Met een laatste blik op de enorme koeltorens
van de kerncentrale, wandelden we in de andere richting, weg van de
plaatselijke kerk. We volgden op die manier een stukje van de Polderland route,
een fietstraject van 48 km. Aan het eerstvolgende t-kruispunt ging het voor
alle afstanden naar links. We namen hier afscheid van de reeds vermelde route
en begaven ons vervolgens op de Doel Ecofietsroute, een traject van 34 km. Voor
ons openbaarde zich een kaarsrechte polderweg van een ongelooflijke lengte. We
dienden dus zeker geen angst te hebben hier verkeerd te wandelen.
Links en rechts van de weg konden
we al heel vlug de schade bemerken, welke was veroorzaakt door de regen van de
voorbije dagen en uren. Ondergelopen akkers en weilanden en hier en daar een
moedige boer, bezig met schop of spade om het water een beetje weg te laten
vloeien. Overstroomde beken en grachten die hun water niet kwijt konden. Enkele
eenzame koeien, tot kniehoogte in de modder aan een druipend natte voederbak.
De trend voor de wandeling was gezet, het zou een natte bedoening worden. Een
eindje verder op deze polderweg, bemerkten we andere straatnaamborden en
stelden we vast dat we ons reeds op Nederlands grondgebied bevonden. Een eerste
splitsing op deze kaarsrechte weg, liet de wandelaars aan de 6 en 12 km een
rechts gelegen weg opgaan. Op de achtergrond zagen we de centrale steeds verder
weg verdwijnen in een gordijn van regen. Af en toe zag de lucht er zelfs heel
dreigend uit. Een paar kilometer verder, kregen we even een verandering van
richting, waar we opnieuw een exemplaar zagen opduiken van een kaarsrechte
landelijke polderweg.
We wandelden langsheen enkele
typische Hollandse boerderijen en een enkele fruitteler. Gekomen aan de Zeedijk
van de Prosperpolder, scheidden zich ook de wandelaars van de 18 km naar rechts
af. Wijzelf hielden links aan. Toen we ons korte tijd nadien op een hoger
gelegen plaats bevonden, zagen we de weg zich verder zetten naar links, tot aan
een eindeloos in de verte gelegen boerderij. We sloegen dan ook maar deze weg
in en wandelden er vrijwel alleen. Geen voorliggers, geen achterkomers, alleen
het ondergelopen polderlandschap en het lawaai van overvliegende ganzen. Zalig
op die manier te kunnen genieten van het landschap en de omgeving. Onderweg
zagen we op diverse plaatsen het afgrazen van de polderdijken door schapen. We
vervolgden onze wandeling, langs steeds maar meer onder water staande
landerijen. Een kruispuntje, heel in de verte zichtbaar, werd geruime tijd
later gedwarst en weer ging het rechttoe, rechtaan. Rechts in de verte was een
parallel gelegen dijk zichtbaar, waarvan we het verloop reeds geruime tijd
volgden. Uiteindelijk bereikten we tenslotte een volgend kruispunt en hier ging
het rechtsaf, richting Verdronken Land van Saeftinghe.
We bevonden ons hier op het
grondgebied van Emmadorp, alhoewel het bord met de naam van de gemeente
spoorloos was verdwenen. We wandelden even door een stukje bewoonde wereld, om
even verder, na 6,2 km een eerste controlepost aan te treffen. Deze was echter
vrijblijvend te nemen en bevond zich in het café Het Verdronken Land. We
genoten er alvast van een heerlijke kop koffie en gaven onze ogen meer dan de
kost. We waanden ons in een klein museum. Het moet ontzettend veel moeite
hebben gekost, het café te maken tot wat het op de dag van vandaag is. Het
lijkt of de tijd hier heeft stil gestaan. Jammer genoeg dienden we vroeger dan
we zelf zouden willen, de tocht verder te zetten. Bij het verlaten van het
café, mondde de straat wat verder uit op de dijk. We dienden hier rechts aan te
houden en hadden er de volgende keuze: ofwel de polderweg volgen naast de dijk
gelegen, ofwel bovenop de dijk zelf de wandeling vervolgen. Aangezien we toch
een beetje natuurgezind zijn, opteerden we voor de tweede oplossing.
We stapten via een hekje de dijk
op en kregen meteen links een zicht op het befaamde Verdronken Land van
Saeftinghe. Een enorm uitgestrekt natuurgebied, vol met kleine waterloopjes,
ontelbare soorten vogels, konijnen in de bermen, grassen in diverse
schakeringen en heel in de verte de schepen op de Westerschelde, half
verscholen omwille van de regen. Voor ons zagen we een begroeide dijk, waarvan
het einde niet meteen zichtbaar was. Vol goede moed stapten we dan ook door het
natte, af en toe hoge gras. Hier en daar was de dijk minder goed begaanbaar,
alweer omwille van de overvloedig gevallen regen. Van op dit hoger gelegen
wandelgebied, konden we langs beide kanten het landschap overzien. Kilometers
ver kon je hier je blik zijn gading laten vinden. Onderwijl vorderden we
gestaag verder op deze metershoge groene berm. Enkele skeletten van opgevreten
konijnen passeerden de revue. Ondertussen naderden stilaan de koeltorens van de
kerncentrale en het was stilaan duidelijk dat de wandeling nu deze richting
uitging.
Even indrukwekkend waren de grote
scharen vogels, welke opstegen vanuit dit Verdronken Land en onder luid
gekrijs, deze of gindse windrichting uitkozen. Uiteindelijk naderden we het
einde van deze prachtige dijk en dienden via een klein wegje, even naar beneden
te gaan en daar opnieuw een polderwegje te volgen. Ditmaal kronkelde de weg
zich langsheen enkele bomenrijen, tot we even verder, na een stukje wandelweg
van 3,6 km te hebben afgelegd, een volgende controlepost bereikten. Deze
controle (volleybal) bevond zich ter hoogte van het kruispunt van de Emmaweg en
de Lignestraat. Enkele opgestelde tenten gaven toch een beetje beschutting
tegen de regen en we konden er terecht voor een jeneverke, maar ook warme dranken.
We versterkten even de inwendige mens en namen even de tijd om tot rust te
komen. Even later begaven we ons terug op weg en volgden opnieuw een oneindig
lange polderweg, langs weerszijden geflankeerd door enorm hoge bomen. Aan het
andere einde bevond zich een splitsing, waar de wandelaars aan de 6 km, zich
naar rechts begaven. De andere afstanden gingen linksaf en volgden een lange
weg, richting verder gelegen dijk.
Gekomen aan deze hindernis, ging
het noodgedwongen rechtsaf en wandelden we parallel met de dijk. In de verte
maakte de weg een bocht naar rechts. Boven de erachter gelegen dijk, zagen we
reeds tal van zeeschepen voorbij varen, waarbij we weliswaar enkel de schouw
van het schip te zien kregen. We volgden verder het verloop van de dijk naar rechts
en zagen nu in de verte de kerncentrale opdoemen. Even later bereikten we een
hoger gelegen punt en kregen zicht op de Westerschelde en het
scheepvaartverkeer. Een klein monument ter herinnering aan de dijkverzwaringen,
na de watersnood van 1953, stemde even tot nadenken over de kracht van het
water. We wandelden verder en bemerkten links een grenspaal, zo kwamen we
opnieuw op Belgisch grondgebied terecht. Links, aan de overzijde van de Schelde
kregen we zicht op de hijskranen van de aldaar gevestigde zware industrie.
Ondertussen begon het alweer hevig te regenen, waardoor de koeltorens stilaan
aan het zicht werden onttrokken. We bereikten een verharde dijk en een
waarschuwingsbord gaf aan, dat de dijk diende te worden gevolgd tot aan de
controle.
Rechts, lager gelegen bevond zich
een werf waar aan zandophoping werd gedaan. Enorme buizen, lagen er als een
spinnenweb op de begane grond. De dijk volgend, bereikten we even verder, quasi
aan de voet van de centrale een derde controlepost, ditmaal verzorgd door de
plaatselijke scouts. Ook nu konden we terecht in enkele tenten om even te
verpozen en te genieten van een koffie die deed denken aan onze jaren bij de
jeugdbeweging. We hadden alweer een stukje wandeltraject van 5,8 km afgelegd.
Restte ons nog 6,2 km tot aan de startzaal. Kort na de controle, splitsten zich
de wandelaars van de 12 km naar rechts af. De anderen, deelnemers aan de 18 of
24 km, vervolgden hun weg, richting centrale van Doel. Terwijl we de dijk
erheen verder volgden, wandelden we langsheen de Doelpolder Noord en de Brakke
Kreek, rechts van de dijk en de Paardenschor, links ervan gelegen. We wandelden
verder tot bijna aan de voet van de centrale, waarna we noodgedwongen rechts de
dijk dienden te verlaten. Via een stuk van de Polderland route, een fietsomloop
van 48 km, kwamen we terug op een lager gelegen polderweg terecht.
We volgden nu de contouren van
het terrein waarop de centrale zich bevond en kregen zo dit complex vanuit
vrijwel alle hoeken te zien. De tocht leidde ons vervolgens langsheen de
hoofdtoegang, waarna we terug richting binnenland kozen. We gingen onder tal
van hoogspanningsmasten door en volgden dan de openbare weg, richting
Kieldrecht. Onderweg troffen we nog enkele aanwijzingen inzake de Minder
hinderroute. Uiteindelijk zouden we stilaan terug gaan in de richting van de
startplaats en dat via enkele elkaar opvolgende polderbaantjes. Ook nu vrijwel
hetzelfde beeld, ondergelopen akkers en weilanden. Een nieuwe passage langsheen
de Doelpolder Noord en de Brakke Kreek, ditmaal langs een andere route, gaf
alweer een ander beeld aangaande dit natuurgebied. Onderweg bemerkten we dan
ook tal van leegstaande en verkrotte woningen, van hen die noodgedwongen hun
have en goed hadden moeten verlaten.
Aansluitend op de Brakke Kreek,
kwamen we tenslotte terecht op de Zoetenberm, een dijk voorzien van kasseien,
waar we voor het eerst van de dag de aanwakkerende wind van voren konden
voelen. Dat maakte het laatste stukje er niet eenvoudiger op. Gelukkig draaiden
we wat verder rechts weg van de dijk en konden via een lager gelegen weg,
stilaan de kerk van de Prosperpolder zien naderen. Alvorens we de laatste
rechte lijn aanvatten naar de aankomst, konden we nog even terecht in de
infokeet. Daar werden we vooreerst voorzien van een kopje koffie, kregen een
woordje uitleg aangaande de werken in de streek, konden aan de hand van een
korte film wat meer vernemen over het Hedwige Prosperproject en het Sigmaplan.
Met een kleurrijke brochure en wat kennis erbij, konden we even later op weg naar
de eindcontrole. Korte tijd later bereikten we opnieuw het Jeugdcentrum en
konden alvast terugkijken op een leerrijke en vooral andere wandeling. Meer dan
tevreden keerden we dan ook nadien terug huiswaarts. Ondanks de minder gunstige
weersomstandigheden en daardoor de minder talrijke opkomst, toch een pluim voor
de inrichters van de tocht van vandaag. Zij die er niet bij waren hadden
ditmaal wellicht ongelijk.”
We sluiten stilaan dit
wandelverhaal af met een blik in de respectieve wandelboekjes. Ook daarin
werden enkele eerste indrukken nagelaten. ‘K: Prosperpolder. Deels over de
Nederlandse grens via Emmadorp. Verdronken Land van Saeftinghe en Doel! Mooi!
Veel regen! J: Wandeling met vertrek in Prosperpolder en verder naar het
Nederlandse Emmadorp. Een kijk op het zo gekende Verdronken Land van Saeftinghe
en tot slot langs de kerncentrale van Doel. Een mooie, maar weliswaar natte
wandeling.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten