155: Meerle, Zondag 28 maart 2010, 24 km. (3059,611 km.)

Ditmaal kregen we via een flyer, vooraf kennis van de organisatie van de wandeling, waarvan we hierna het verhaal doen. Deze tocht werd op de navolgende manier aangekondigd: ‘Meerle 12^de Grenswandeling, zondag 28 maart 2010 – Bewegwijzerde wandelingen. Start: Parochiezaal, afstanden 7-14-18-25 km. Dit jaar wandelen langs domein de Elsakker en over de Goudberg en de Strijbeekse Heide. Het zijn weer andere wandelroutes dan de voorgaande jaren.’ Na afloop van deze mooie natuurwandeling, schreven we nog dezelfde avond het relaas met betrekking tot de bezienswaardigheden onderweg, omstreeks 20:11 uur. We geven hierna alvast nogmaals de oorspronkelijke versie.

“In de hoop dat we ook vandaag een beetje zouden kunnen genieten van het lentezonnetje, trokken we deze ochtend vroeg naar de provincie Antwerpen, alwaar we zouden deelnemen aan de 12^de Grenswandeling te Meerle (Hoogstraten). Deze tocht werd georganiseerd door de plaatselijke KWB in beweging van Meerle. Plaats van afspraak situeerde zich in de Parochiezaal Ons Thuis, gelegen aan het Gemeenteplein. Bij onze aankomst aldaar, vonden we gemakkelijk een parkeerplaats op de ruime parking in de dorpskom. Aan de overzijde van de straat, naast de gebouwen van de brandweer, troffen we er de ruime startzaal aan. Deelname aan deze tocht kostte ons één euro, inclusief sticker van de wandeling zelf. We namen vooreerst de tijd om een hapje te eten en werden hierbij voorzien van koffie, bediend aan de tafel. Blijkbaar een service welke de laatste tijd opgang maakt. We konden vandaag kiezen uit de volgende afstanden: 6 - 12,7 - 18,4 of 24 km. Gelet op de schoonheid van het parcours dat we zouden verkrijgen, opteerden we om de 24 km wandeling te doen. We zouden het ons na afloop zeker niet beklagen, integendeel.

We verlieten even later de parochiezaal, om al onmiddellijk te worden geconfronteerd met een splitsing: de deelnemers aan de 6 km, alsook een speciaal parcours van 5 km voor rolstoelgebruikers en buggygebruikers gingen hier rechtdoor, terwijl de deelnemers aan de langere afstanden, linksaf dienden te gaan. We wandelden vooreerst langsheen de plaatselijke school De Klimtoren, waar we een gelijkaardig kunstwerk konden aantreffen. Naast de school ging het linksaf, in de richting van de even verder gelegen weilanden. We waren binnen de kortst mogelijke tijd uit de dorpskom verdwenen. Het ging via een brede akkerweg tussen weilanden en akkers. De zon kwam stilaan te voorschijn en dat kleurde de paasbloemen langsheen de weg. Het ging een beetje zigzaggend verder, waarna we via het erf van een landbouwbedrijf terug de openbare weg bereikten. Hier kregen we een infobord te zien, waarop we konden lezen dat we ons bevonden op een traject Toeren langs Boeren - Spek en eierenroute. We volgden gedurende korte tijd de openbare weg, om wat verderop een drukke weg te dwarsen en onmiddellijk een links gelegen dreef in te slaan. We bereikten de rand van het Domeinbos De Elsakker.

Het ging dadelijk het prachtige bos in, waarbij de zanderige ondergrond tot uiting kwam. Enkele groene pijltjes, met vermelding Toerisme Hoogstraten, leken ons pad uit te hebben gestippeld. De ene dreef, al wat mooier dan de andere, openbaarde zich aan ons oog, na alweer een volgende bocht in het traject. Het was duidelijk dat de parcoursmeester hier zijn werk zorgvuldig had gedaan. Een tijdje later bereikten we de bosrand, waarna we letterlijk over de landerijen dienden te gaan. Ondertussen konden we op ons plannetje zien, dat we de grens met Nederland waren overgestoken. Een grenspaal hadden we echter niet gezien. Na het nemen van een klein bruggetje, betraden we een uitgestrekt weiland. Witte zwanen in de omgeving, staarden ons argwanend aan. Na enkele haakse trajectwijzigingen, kwamen we terecht in een dreef en die leidde ons in de richting van de Baronie - Strijbeekse Heide. Een ruiterroute betekende voorlopig het vervolg van onze wandeltocht.

Nu konden we doorheen het mulle zand verder wandelen en tevens oog hebben voor de prachtige omgeving aan weerszijden van het pad. Even later bereikten we de Goudbergseweg, welke we dwarsten, om aan de overkant van de weg een andere ruiterroute te volgen, ditmaal aangeduid door middel van blauwe pijltjes en witte ruiters op een blauwe achtergrond. Het ruiterpad liep een eindje evenwijdig met de openbare weg, waarna we opnieuw deze baan dienden over te steken. We volgden nu over korte afstand deze baan naar rechts, waarbij we enkele bochten dienden te nemen. Overal om ons heen bemerkten we enkel en alleen bos- en heidegebied. Een bord langsheen de weg Stiltegebied Chaamdijk, sprak hier voor zich. Even verderop verlieten we opnieuw de openbare weg, om een links gelegen bospad op te gaan. Hier kregen we de aanduidingen te zien van de Streek-GR Kempen. Het paadje verliep deels langsheen de bosrand, om vervolgens uit te monden ter hoogte van een hekje. Via deze toegang bereikten we de Goudberg. We hoorden reeds van op enige afstand het lawaai van de talrijke Canadese ganzen, die voorlopig nog verscholen zaten achter de heuvelrug. Toen we het bospaadje opwaarts volgden, openbaarde zich plotseling een uitgestrekt watergebied, waar het letterlijk krioelde van de enorme Canadese ganzen.

Hier namen we even de tijd om deze dieren te observeren en enkele foto's te maken. Het lawaai van deze dieren was werkelijk indrukwekkend. Tal van exemplaren vlogen af en aan en dat op zich was ook al de moeite om te aanschouwen. We volgden vervolgens naar links de oever van dit watergebied, om aan de andere zijde alweer dit gebied te verlaten via een toegangshek. Zo bereikten we opnieuw de Goudbergseweg, alwaar we aan de overzijde een eerste controle bereikten ter hoogte van een aldaar gelegen bedrijf. In de ruime hangar konden we terecht om een hapje te eten en een drankje te nuttigen. We waren nu 7 km onderweg. Op een infoblad konden we zien dat omstreeks 10 uur reeds 325 wandelaars waren vertrokken. Na de onderbreking, kregen we op de binnenplaats van het bedrijf een splitsing op het parcours: de deelnemers aan de 18,4 en de 24 km, dienden hier vooreerst een lus te wandelen, om nadien op dezelfde controlepost aan te komen. We gingen dus een eerste maal naar links en verlieten het bedrijf via de achterzijde. We bewandelden er opnieuw een stuk weiland om even verder een brede dreef te bereiken. Hier ging het rechtsaf, in de richting van het verder gelegen bosgebied. Wat later bereikten we opnieuw de Strijbeekse Heide.

Hier vonden we informatie met betrekking tot een voormalig Radiopost Kamp, genaamd BISAM. Blijkbaar bevond zich hier tijdens de laatste oorlog een Duitse radarpost. Slechts enkele foto's resten nog van dit geheel. Nadien trokken we het bos in om opnieuw een ruiterroute te volgen, alweer aangeduid door middel van blauwe pijlen. De typische GR-markeringen waren opnieuw aan te treffen. Even verderop in het bosgebied, bereikten we alweer een uitgestrekt watergebied, het Rondven. Hier splitsten zich de wandelaars van de 18 km af door naar rechts af te slaan, wij vervolgden onze weg rechtdoor. Vervolgens wandelden we omheen dit uitgestrekte watergebied, dat gedeeltelijk was voorzien op de oevers van naaldbomen. Het geheel deed denken aan het zuiden van Frankrijk. In een wijde boog volgden we de oever van dit gebied, om vervolgens via een links gelegen hekje, de aan de overzijde van de dreef gelegen Chaamse Beek te betreden. Meteen zagen we voor ons een enorm lange bosdreef, die bijna eindeloos doorliep. Opnieuw betraden we het mulle zand en waren werkelijk alleen op deze weg. Ook hier alweer de stilte van het bos, dat slechts werd doorbroken door het getimmer van de specht.

Aan het einde van het bospad, ging het vervolgens naar rechts, blijkbaar hadden we hier het verste punt bereikt, aangezien het even verderop terug naar rechts ging. We trokken langsheen het landgoed Luchtenburg. Af en toe kregen we doorheen de bomen een watergebied te zien en telkens gaf dit een ander beeld van de omgeving. Soms werd een bosdreef afgewisseld door een stukje verharde weg, om even later opnieuw van richting te veranderen en terug het bos in te gaan. Bij het verlaten van de Chaamse Beek, kregen we nadien terug de melding dat we de Strijbeekse Heide betraden. Na geruime tijd te hebben gewandeld, namen we even de tijd om onderweg in het bos een hapje te eten. Gezeten op een boomstam konden we dit jaar voor het eerste genieten van een maaltijd in open lucht. We lieten het ons alvast smaken. Even nadat we de Strijbeekse Heide hadden verlaten en via een zandweg op weg waren naar de Goudbergseweg, begon het te regenen. We dienden onze regenbroeken boven te halen om erger te voorkomen. We bereikten vervolgens opnieuw de openbare weg om die slechts over korte afstand te volgen, vermits we even later opnieuw de Goudberg betraden, ditmaal via een andere zijde.

We konden opnieuw het lawaai van de Canadese ganzen horen en even later zagen we opnieuw het watergebied, waar we eerder op de dag waren langs gekomen. Ditmaal gingen we omheen het gebied in tegenwijzerzin en dat gaf alweer mooie zichten, die bij elke bocht wijzigden. Het parcours ging een beetje op en neer, draaide en keerde en uiteindelijk bereikten we het hekje van enkele uren voordien. Het was nu nog slechts korte afstand wandelen tot we opnieuw de controle bereikten op de Goudbergseweg. We stelden vast dat we 17,5 km hadden afgelegd en dat omstreeks 13 uur reeds 543 wandelaars waren geteld. Tijd voor een hapje en een natje dus. Na onze tweede stop verlieten we ditmaal het bedrijf naar rechts, om vervolgens de Goudbergseweg naar rechts te volgen tot aan het T-kruispunt. Hier sloegen we linksaf en zagen we even verder de borden van de grens met België. Ter hoogte van deze grensscheiding troffen we ditmaal wel een grenspaal aan, alsmede een verkleinde uitgave van de douanier. We betraden aldus het grondgebied van Meersel-Dreef (Hoogstraten). Bijna onmiddellijk verlieten we de openbare weg om een links gelegen grindpad op te gaan en dat leidde recht naar het Domeinbos De Elsakker. Ook nu kregen we een opeenvolging van brede en smallere dreven en bospaden die kris kras doorheen dit unieke bosgebied verliepen.

Toen de zon alweer te voorschijn kwam, werd het tijd om de regenbroeken op te bergen en nog even te genieten van deze mooie omgeving. Langzaam maar zeker kwam nadien het einde van dit bosgebied in zicht en meteen kondigden zich de eerste woningen aan. In de verte zagen we reeds de spits van de dorpskerk verschijnen. Heel even nog ging het over het erf van een tuinbouwbedrijf, waar links een molen zonder wieken kon worden bekeken. Via een aangrenzend weiland en ondertussen in de regen, bereikten we het dorpsplein van Meerle. Omwille van de hevige regen ging het vlug naar de startzaal en dit betekende het einde van een schitterende wandeltocht. We lieten ons nog even bedienen aan tafel en namen even later tevreden afscheid van dit stukje België. Even voor 15 uur waren reeds meer dan 600 wandelaars geteld. We kunnen besluiten door te melden dat deze wandeling prima was georganiseerd, met een uitstekend uitgetekend parcours en een verzorgde en ruime rustpost. We gaan ons niet wagen aan het toekennen van een score, maar mocht dat zo zijn, het zou een uitstekend cijfer zijn.”

Tot slot van dit wandelverslag, blikken we ook even terug op datgene, wat kort na afloop van de tocht werd neergeschreven in de respectieve wandelboekjes. ‘K: Meerle, Strijbeek, Elsakker bos en Strijbeekse Heide en de Chaamse beek. (Nl.) Veel natuur en een aangename wandeling. Beetje regen. J: Schitterende tocht vanuit Meerle over de Nederlandse grens. Het domeinbos de Elsakker, de Strijbeekse Heide en de Chaamse beek. Stuk voor stuk prachtige wandelgebieden in de Belgisch-Nederlandse grensstreek. Een prachtige opener van het tweede wandelboekje.’