“Na een min of meer slapeloze nacht, was het na het ontbijt en enkele kopjes Nescafé tijd om een volgende etappe op weg naar Reims aan te vangen. Na het inpakken van het materiaal en na de sleutel te hebben gedeponeerd in de brievenbus van de Mairie, gingen we omstreeks 08:10 uur opnieuw op pad. We wandelden vooreerst in de richting van de versterkte église Notre-Dame, welke eerder het uitzicht had van een burcht. Een typisch uitzicht voor de kerken in de streek van de Thiérache. Jammer genoeg ook hier een gesloten kerkdeur. Voor de kerk ging het nadien rechtsaf om even verderop een dalend graspad te bewandelen naar de D747, de Rue de la Gare. Voorlopig konden we best tevreden zijn met een blauwe hemel en een graspad, dat omwille van de ochtenddauw, toch de schoenen enigszins droog liet. Vrij snel zagen we de torens van de versterkte kerk van Plomion verdwijnen achter de bomen. De D747 bereikt ging het linksaf, vervolgens over het riviertje Le Huteau, om in de volgende bocht verder te wandelen langsheen de D747, ondertussen de Route de Plomion geheten. Hogerop zagen we in de verte reeds de kerk van Bancigny, ons eerst volgende wandeldoel. Een forse beklimming dus vroeg op de dag. Ruim een half uur na onze start in Plomion, omstreeks 08:45 uur bereikten we dan ook de église fortifiée Saint-Nicolas de Bancigny.
We lieten de kerk links liggen en stapten verder via de Route de Jeantes, langsheen enkele prachtige oude gevels, vooral bestaande uit houten balken en klei. Sommige boerderijen waren voorzien van een toegangspoort, waar doorheen je een zicht verkreeg op de lager gelegen vallei. Ook hier alweer de vaststelling, dat heel wat van die boerderijen leeg stonden en stilaan veranderen in een ruïne, met deels ingestorte daken. Ook de D747 kronkelde doorheen het uitgestrekte landschap, veranderde nog eens van naam in Route de Bancigny en liet ons ook op deze zondag af en toe flink naar adem happen. We kwamen even later omstreeks 09:20 uur aan in de dorpskern van het kleine Jeantes, alwaar we werden geconfronteerd met een grote drukte. Immers in de enkele straten die het dorp rijk is, vond een zondagse brocanterie plaats. Opvallend hier, de aanwezigheid van toch wel een behoorlijk aantal voertuigen voorzien van een Nederlandse nummerplaat. We zouden later tijdens de ochtend vernemen hoe dat komt. Een bezoekje aan de église fortifiée de Jeantes mocht zeker niet ontbreken, aangezien het gebouw binnenin is versierd met een paar honderd vierkante meter muurschilderingen die doen denken aan het werk van vooral Modigliani. Het werk is van de hand van de Nederlandse kunstenaar Charles Eyck en dateert uit 1962.
We verlieten even later de kerk, stapten richting Mairie en sloegen rechtsaf, teneinde opnieuw de D747, ditmaal de Route de Coingt te volgen. Een bocht naar links en rechts later, bereikten we het kruispunt met de D748, de afslag naar het Hameau de Coutenval. We hielden echter de richting van de D747 aan, richting Coingt. Het smalle kronkelende asfaltwegje leidde ons over diverse hoogten heen, tot we even later arriveerden ter hoogte van een bosrand rechts van de weg. Volgens onze wandelgids zou hier rechtsaf een oude GR-route verlopen, doch we verkozen dit pad niet te volgen, wegens te vuil en te modderig. Als alternatief wandelden we verder langsheen de D747 tot aan het kerkje van Coingt. Onderweg daarheen kregen we een mooi zicht op de eindeloos lijkende graanvelden, slechts onderbroken door een eenzame watertank en windmolen, een beeld dat deed denken aan de Far West. Geleidelijk ging het in dalende lijn naar het kruispunt met de Route de Lambercy, ter hoogte van de kerk van Coingt. Het was ondertussen 10:20 uur geworden en in de nabijheid van de kerk vonden we dan ook een picknickbankje in de schaduw. We namen er dan ook de tijd, even te genieten van een koel blikje cola, met daarbij een stukje fruitcake, een restant van de voorbije dagen. Ook dat kan al eens smaken op een zonnige ochtend.
Even later gingen we opnieuw van start en lieten de kerk van Coingt links liggen. We sloegen rechtsaf richting Lambercy, om wat verderop een schuin links gelegen wegje te nemen. Vrij snel wisselde het asfalt in een graspad en dienden we opnieuw aan hoogte te winnen. We kruisten de Ruisseau de Coingt en wat hogerop kregen we een schitterend panoramisch zicht over de omgeving. Een wat oudere dame was er toch in geslaagd, met haar auto tot daar te geraken en dit in het gezelschap van een tiental honden. We hadden er dan ook een leuk gesprek, het gekef namen we er dan maar bij. Een haakse bocht naar links verder, bemerkten we in de verte reeds de kerk van Saint-Clément en de ernaar toe leidende dalende weg. We hadden ondertussen een wolkenloze hemel bekomen en de warmte liet zich duidelijk aanvoelen. Via een kronkelend graspad, af en toe voorzien van keien en grind, ging het uiteindelijk via de Rue de l’Eglise dalwaarts naar de kerk van Saint-Clément. Na even de gesloten kerk van nabij te hebben bekeken, hielden we even dezelfde richting aan tot we ter hoogte van een huisgevel een bankje aantroffen in de schaduw. Het was 11:30 uur geworden en we pauzeerden even met een slokje water en een stukje cake. Ondertussen konden we even kijken naar een Onze-Lieve-Vrouwkapelletje aan de overzijde van de weg. Even later stapten we verder langsheen de Rue Principale, de D74, tot aan een splitsing ter hoogte van een kruisbeeld links van de weg.
Vrij snel waren de laatste huizen verdwenen en wat aan hoogte gewonnen, hadden we vanaf dit smalle wegje een panoramisch zicht van 360°. Omringd door uitgestrekte graanvelden, slechts af en toe voorzien van een bomenrij, hier verkreeg men een idee inzake de grootte van Frankrijk en we waren amper een paar dagen onderweg. Opnieuw kregen we gras onder de voeten en zo wandelden we verder tussen de velden. Opmerkelijk hoeveel lege waterflesjes we onderweg aantroffen. Zo te zien waren hier de afgelopen dagen nog tal van pelgrims voorbij gekomen. Het graspad draaide enigszins naar links in de richting van een reusachtige watertoren. Een paar honderd meter vóór dit bouwwerk, maakten we een haakse bocht naar rechts, langsheen een aantal hooibalen en belandden aldus op de D61, de Rue Principale welke we naar links volgden naar de dorpskern van Cuiry-lès-Iviers. We vervolgden onze weg langsheen de St. Maartenskerk en bleven op de D61 tot in het verder gelegen Dohis. We staken bijgevolg het riviertje Le Janvierus over en wierpen nog een laatste blik op het château van Cuiry-lès-Iviers. Zowat een uurtje later bereikten we het centrum van Dohis, alwaar we ter hoogte van de Place Verte even de schaduw zochten van de bomen. Het was reeds 14:20 uur en we hadden nog wel een eind wandelafstand te overbruggen.
Eenmaal doorheen de kleine dorpskern, namen we de rechts gelegen C9, welke ons zou toelaten Parfondeval te bereiken, onze stopplaats op deze zondagavond. De smalle asfaltweg ging dan ook kronkelend tussen de velden door, met heel wat te overbruggen hoogteverschillen. Voortdurend klimmend en dalend, wandelden we doorheen het gehucht Louvet (Hameau du Louvet), amper een tiental huizen rijk. Vermits we ondertussen een probleem hadden met het koel houden van ons drinkwater, begaven we ons even op het erf van het huis nr. 6. Een openstaande voordeur nodigde uit om even aan te kloppen en bijna onmiddellijk verkregen we een fles gekoeld mineraalwater. Gratis en voor niets, ondanks het aanbieden van een vergoeding ter zake. We bedankten de man dan ook meermaals en konden even later op de weg, onze dorst even doen vergeten. Nooit gedacht dat water zo smakelijk zou aanvoelen. Opnieuw verder stijgend en dalend tussen de velden, kwamen we, eenmaal doorheen het Hameau du Louvet op de Chemin Vicinal Ordinaire N° 2. Uiteindelijk daalden we af naar de D520, de Rue Principale, die we naar links volgden. Ondertussen waren we in Parfondeval aangekomen.
De Rue Principale ging over in de Rue des Cosserons, waarna we op het einde rechts hielden via de Rue du Chêne. Op die manier kwamen we terecht op het dorpsplein van Parfondeval. Het was ondertussen even voorbij de klok van 16:00 uur en we hielden dan ook even halt op de enige plek in het dorpje waar iets kon worden gedronken. We vonden dan ook een plaatsje op het terras van Le Relais de la Chouette, slechts enkele meters verwijderd van ons onderkomen voor de komende nacht, de Chambre d’Hôtes Le Chrétien. Dat we de cola aldaar hebben gedronken tot op de bodem van het glas, had enigszins te maken met het prijskaartje. Toen de uitbaatster nadien uitnodigde tot het nuttigen van een avondmaaltijd, hebben we vriendelijk bedankt. We namen vervolgens telefonisch contact met de verantwoordelijke van de Chambre d’Hôtes, om even later de sleutels te krijgen van ons onderkomen. Aangezien we de voorbije dagen reeds tevergeefs op zoek waren naar een bankautomaat, stelde zich uiteraard het probleem van de betaling. Ter plaatse konden we ook niet betalen met behulp van een bankkaart, dus werd gezocht naar een oplossing. Toen een uurtje later de eigenaars arriveerden, was de echtgenote zo vriendelijk ons een lift te geven naar het 15 km verder gelegen Montcornet, alwaar we uiteindelijk omstreeks 18:12 uur voldoende cash konden afhalen ter hoogte van een filiaal van de Crédit Agricole du Nord Est, teneinde enkele dagen vrij van zorgen te zijn. We konden er ook even halt houden ter hoogte van een boulangerie en ons daar ook van het nodige voorzien.
Eenmaal terug in Parfondeval konden we overgaan tot het nemen van een douche en smaakten de koffiekoeken naar behoren. We konden er ook genieten van een karaf Cider van het huis, alhoewel, de smaak het enigszins liet afweten. Het onderkomen op zich vonden we min of meer reeds gedateerd en voorzien van het absolute minimum, een extra kleine koelkast, een mini tv en een douche die de tand des tijds had doorstaan. De bedden hadden ook reeds hun beste jaren achter de rug. Maar goed, het kan natuurlijk niet alle dagen feest zijn. Het was het enige beschikbare onderkomen in de omgeving, dus dienden we daar maar genoegen mee te nemen. Onze dagetappe van vandaag was dan ook goed voor 25224 stappen, 843,6 cal en 18,918 km in een wandeltijd van 4.52.49 uur. De avond werd dan ook afgesloten met een beetje kijken naar het Europees kampioenschap voetbal, vermits er anders in het dorp weinig viel te beleven. Nochtans, volgens bekomen informatie behoort Parfondeval tot ‘Les Plus Beaux Villages de France’. Maar de dorpskern en de versterkte St.- Medardkerk zouden we bezoeken de volgende ochtend. Tot slot gingen we maar het bed opzoeken in afwachting van een volgende etappe op weg naar Remaucourt.”